Datt niður í djúpan pytt, enn einu sinni....

... en er smám saman að skríða upp úr honum aftur. Mér var fleygt út í af þvílíku afli að ég hélt að ég myndi ekki hafa það af, allavega þá stundina leið mér eins og mig langaði ekki til að lifa það af. En það er eigingirni, finnst mér, og ekkert annað svo ekki annað að gera en setja í lága drifið og druslast upp úr. Hjartað mitt brotnaði einu sinni enn, og enn einu sinni þurfti ég að ná í súper glúið og líma það saman á ný. Þegar eitthvað svona gerist þá verð ég að vera ein, ekkispyrja mig af hverju. Þannig að ég tók sængina mína og koddann og svo brúnó mnn og við keyrðum um og fundum okkur góðan nætursta og sváfum í Súbbanum, svona meðan ég var að ná áttum. Þeir sem þurfa, vita hvað gerðist og virðingarleysi við viðkomandi aðila að fara eitthvað að tala um það hér. En þetta er semsagt ástæðan fyrir bloggleysi undanfarinna daga.

En annars gengur rífandi vel með húsið, þakskífurnar næstum klárar og einnig lekturnar fyrir utanhúsklæðingu. Hér er því oft ansi fjölmennt í litla sæta eldhúsinu á Fellsenda og hér glymur pólska, enska og íslenska í bland. Þeir eru yfirmáta ánægðir með matinn og grínast með það að aðaltilhlökkunatefni dagsins sé að koma á Fellsenda í hádeginu og borða. Hí hí, ég verð að standa undir nafni. Svo hef ég fært þeim kaffibrauð og eitthvað kalt að drekka í kaffitímanum.

 Annars fer líka mikill tími hjá mér í að dekstra við kallinn, held við höfum ekki verið svona mikið og oft saman síðan við kynntumst sem er bara æði. Þvílík vítamínsprauta fyrir sambandið. Nú er hann kominn í göngugifs og á aðeins betra með að staulast um. Svo höfum við verið svo mikið bara tvö heima og höfum sko nýtt okkur það vel. Hí Hí.

Tókum einn af okkar frægu bíltúrin, skoðuðum Hvanneyri, fórum yfir gömlu Borgarfjarðarbrúna, ég keyrði að sjálfsögðu. Beygðum svo eins og við værum að fara til Búðardal, yfir Heydalina, fundum þar fjallaslóða inn í lítið sætt dalverpi og lögðum okkur þar með teppi og næs. Því næst var keyrt sem leið lá í Stykkishólm og þar bauð þessi elska mér í mat á "Fimm fiskum". Hvílkt nammi nammi hef ég sjaldan smakkað. Fengum okkur fiskisúpu í forrétt og humar framreiddan á teini í aðalrétt. OMG, borðaði svo mikið. Meira en minn 100 kílóa maður, he he, kláraði mun meir af súpunni og át svo restina af humrinum  hans þegar hann var sprunginn. Tí hí. Hann sagðist ætla að fara með mig út bakdyramegin. En krakkarnir sem voru að vinna þarna voru líka alveg yndisleg, kammó og skemmtileg og þjónustan snör og flott. Skora á alla sem kunna að meta fiskmeta að fara þarna, er heldur alls ekki dýrt.

En heimkoman endaði í algerri vitleysu, einn af þessum atburðum þar sem eitt lítið korn fyllti mælinn og kornið það var dýrt í þetta skiptið.

Athugasemdir

[Elísabet Sóley Stefánsdóttir, 13.7.2008 kl. 00:23]

Ææiææ elsku vina send ykkur fallega strauma

[Erna Friðriksdóttir, 15.7.2008 kl. 09:27]

Skil þig vel að þurfa stundum að vera ein.     Ég þarf þess líka .....  Sumir geta ekki skilið það að maður vill vera einn með sjálfum sér    :(        Vona að allt gangi sem allra best hjá þér  

[Kjartan Pálmarsson, 15.7.2008 kl. 13:18]

[alva (IP-tala skráð) 18.7.2008 kl. 03:26]

úff, vona að þér sé farið að líða betur...þessi litlu korn maaaaaaður...þau eru ansi kraftmikil stundum...fjúúúú...

[egvania, 20.7.2008 kl. 18:08]

Bylgja mín, þessi litlu korn eru svo sterk að aðeins þarf eitt til að gera lífið vonlaust, þau eru því miður oft of mörg í okkar lífi og þörf okkar á því að vilja vera einar er oft vanmetin.

Að detta djúft niður og klóra sig upp aftur er merki um dugnað þinn og kjark til að lifa lengur og njóta barna og barnabarna.

Og eitt enn Bylgja mín, þú ert í ættinni eins og þín börn.

Kærleiks kveðja

                           Ásgerður