Loksins vörubílstjórar sem vilja berjast.

Mikið gladdi það mitt gamla hjarta þegar ég vissi af fundi vörubílstjóra sem haldinn var í gær. Enn glaðari að fjölmiðlar sýndu þessa einhverja athygli. Sannast að segja þá þekki ég enga stétt í okkar ríka landi sem er eins hundelt og þeir eru. Eftirlitsmenn vegagerðarinnar sitja um þá á hverju horni í flottu búningunum sínum og þar virðist hugarfarið almennt vera það að allir sem keyra vörubíla séu atvinnuglæpamenn, ekki venjulegir menn eins og þeir, sem eru bara að vinna vinnuna sína. Best að koma því frá að maðurinn minn er einn af þessum sjálfstæðu smáverktökum sem er að reyna að skapa sér og fjölskyldunni sæmilegt lífsviðurværi. En ríkissjóður þarf meira á peningunum hans að halda en við virðist vera. Og ekki má skilja úttundan þannig að olíufélögin verða af fá sitt. Það þurfa allir að borga sína skatta og skyldur en öllu má nú ofgera. Við skulum vera rausnarleg og borga 180 kr fyrir hvern ekinn km. Höfum eyðslu bílsins hógværa eða 60/100. á kr 152 lítrann. Þegar bætist svo ofan á 13 kr í þungaskatt, eftir er að borga vaskinn. Hvað fáið þið út. Hvar á að fá peninga fyrir dekkjum, smuroliu viðgerðakostnaði og öðru sem fylgir rekstrinum. Hvar er mannakaupið, úps, gleymdist að gera ráð fyrir að vörubílstjórar þurfa kaup fyrir vinnuna sína eins og allir aðrir. Bílstjórar berjist fyrir tilverurétti ykkar. Ég sæi öngþveitið sem yrði hjá öllum þeim sem þurfa á þjónustu ykkar að halda. Fólkinu að byggja öll nýju fínu húsin sín og vill tónlistarhallirnar sínar, nýju vegina, mislægu gatnamótin og göng. Baráttukveðjur.