Að þjást af fortíðarþráhyggju???

Ég sit við stofugluggann heima hjá mömmu, með tölvuna og útsýnið er yndislegt. Allt hvítt af snjó og stöku hríðarkorn liðast niður af himnum og bætist í hóp þeirra sem fyrir eru. Fjörðurinn spegilsléttur og rétt í þessu var kona með hund að ganga framhjá. Smáfuglarnir eru mættir í morgunmat í húsið sitt, sem mamma og Jón eru hér með fyrir ofan, og skrækja ákaft. Sem áhorfandi út um glugga snemma að morgni þá getur maður ekki annað en glaðst og dáðst af Siglufirði. Mjölhúsið, gamla Siglósíld, loðnuverksmiðjan allt er þetta enn á sínum stað og ber skýran vott um fyrrum voldugan og stórhuga Sigllufjörð. Héðan sé ég ekki frystihúsin eða hafnarbryggjuna þar sem afi minn stjórnaði "Stúurunum" af sinni alkunnu ákveðni til fjölda ára. Það var þegar enn lönduðu togarar á Siglufirði. Nú er hún Snorrabúð stekkur segir einhvers staðar og það á að vissu leyti einnig um yndislega Siglufjörðinn minn. Allar þessar voldugu byggingar standa nú að mestu auðar og ónotaðar og þjóna þeim tilgangi einum að minna á forna frægð. Í dag ætla ég að fara og kíkja á kirkjuna sem er enn eitt dæmið um stórhug þeirra sem byggðu upp Siglufjörð á sínum tíma. Hún gnæfir yfir bæinn í öllu sínu veldi, glæsileg bygging sem allir Siglfirðingar mega vera stoltir af. Ég vildi svo innilega hafa tök á því að búa hérna ennþá og veit að svo er um fleiri af mínu fólki. Finnst ég enn vera að koma heim þegar ég loks sé Strákagöngunum bregða fyrir og hjartað tekur kipp. Siglufjörður er og verður bærinn minn.