Klukkan farin að ganga í miðnætti og hugurinn ekki tilbúinn að fara í hvíld.

Næturnar  við undirspil fjórfaldans skammts af hrotum eru samt ekki ástæðan. Þær gefa mér bara öryggistilfinningu og sýna mér að ég er ekki ein, Nei, það er hugurinn sem segir stopp. Er orðin svo þreytt eftir erilsaman dag en langar ekki að skríða inn í rúm og velta mér þar og bylta af því að ég get ekki stoppað hausinn á mér. Ég er föst í þeim vítahring að heilinn tekur af mér völdin og fer að hugsa um allt það sem ég vil ekki hugsa um, það sem það heldur fyrir mér vöku. Sama hvað ég reyni að einbeita mér að einhverju öðru og jákvæðara þá bara gengur það aldrei. Maðurinn minn þarf ekki annað en að sjá koddann sinn þá er hans eins og skotinn. Hef bara verið svona frá því ég man eftir mér og það eru jafnvel ótrúlegustu hlutir úr fortíðinni sem láta á sér kræla, svona rétt til að minna á sig. En eins og góður vinnufélagi minn sagði alltaf þegar hann var þreyttur og geisparnir tóku völdin: ,,Ja, nú held ég að ég sé að geispa golunni" Held  ég vitni í hann og skríði í bælið, sakar ekki að reyna, alltaf hægt að fara fram aftur, Góða nótt, kæru bloggvinir og aðrir.

Athugasemdir

[Elísabet Sóley Stefánsdóttir, 20.4.2008 kl. 23:39]

Ohhh hvað ég skil þig, þetta er nánast daglegt brauð hjá mér.  Hausinn á þvílíkri rússibanaferð og ég hugsa og hugsa og velti mér uppúr hlutum, sem kannski skipta engu máli???  Það nýjasta er að taka fartölvuna UPPÍ R'UM til að læra AÐEINS meira sjáðu til  en nei nei mín fer í einskonar rannsóknarleiðandur á facebook eða veraldavefnum í leit af ótrúlegasta fólki hvort sem ég þekki það eða ekki haha KLIKKUÐ ég veit  

Við ættum að fara að skella okkur ó joga og athuga hvort við náum einhverjum tökum á þessum blessaða haus okkar, er þetta ekki bara bullandi athyglisbrestur??

knús og kram Elísabet