Dulítið af sjálfri mér!!!

Miðvikudagsmorgunn. Klukkan að verða níu og ég er búin að þrífa bæði baðherbergin. Jamm, ég réð sjálfa mig sem (húshjálp) gegn fæði og húsnæði hjá mínum ,,EINSTAKA" bróður. Grín, hann tók við mér með einu stóru JÁI þegar ég spurði hann hvort við Sæunn mætti koma og ég geri bara nákvæmlega það sem mér sýnist. Engar kvaðir frá honum frekar en fyrri daginn. Við bara hjálpumst að, skiptumst á að elda og vaska upp og svo til að verða ekki vitlaus af aðgerðarleysi þá dunda ég mér hér heima fyrir nákvæmlega eins og maður gerir HEIMA HJÁ SÉR. Jú, hann býr á Sigló og mín er flutt þangað ásamt Sæunni minni. Ég verð að játa að mér finnst yndislegt að vera komin og einnig að ég er enn að velkjast í vafa um hvort  þetta hafi verið nú rétt ákvörðun hjá mér. Ætla að líta á það sem sjálfsagðan og eðlilegan hlut að efast um gerðir sínar þegar  um svo veigamiklar ákvarðanir er að ræða. Innan skamms munum við svo flytja í eigin íbúð eða þegar núverandi leigjandi finnur sér annað húsnæði. Þar hlökkum við til að hreiðra um okkur og búa okkur kósý heimili. Þangað til situr Eisi uppi með okkur. Það er gott að vera hjá honum, við hugsum svo líkt og höfum svipaðar skoðanir á tilverunni og lífinu almennt, viðhorf og smekkur einnig. Bara eins og ég hafi alltaf verið hérna. Sæunn er tiltölulega sátt, ja, svona eins og við er að búast. Sagði í fyrradag að allt væri fullkomið nema að það vantaði Mola. Hún saknar hans mikið, líkt og ég. Skólinn er fínn, var tekið mjög vel á móti henni og hún drifin með í Æskó, félagsheimilið, strax. Kristín Ágústa, dóttir Eisa er í sama bekk og hún og hún hefur verið alveg yndisleg. Komið, farið út með henni og kynnt hana fyrir krökkunum. Annars er Sæunn svo vön því að vera bara heima eftir að hafa búið í sveitinni svona lengi. Aldrei verið á útiflakki um helgar, að þvælast bara. Lítið hægt að þvælast um með krökkum í Hvalfjarðarsveit. Hún saknar vina sinna mikið og spjallar við þau á MSN en það gerði hún líka í sveitinni. Ekkert hægt að labba í bæinn og hittast þar eins og hér.

Ég er loks farin að gera eitthvað af viti í sambandi við lyfjaspikið mitt. Orðin leið á því að líta í spegil og sjá gamla gæsamömmu. Verð líka að ná upp þreki og þoli aftur sem týndist í veikindunum. Við Brúnó fáum okkur morgungöngu á hverjum morgni, mislangt eftir heilsufari gæsamömmu en gengur alltaf betur og betur. Veðrið hjálpar líka til, það er svo yndislegt, stilla og í kringum frostmark. Yndislegt að komast í siglfirska lognið aftur. Jú, jú, það hafa verið nokkrir dagar þar sem veðrið var ekkert sérstakt en komst samt ekki í hálfkvisti við vindinn og rigninguna á suðvesturhorninu.

Það er byrjað að birta og labbitúrinn bíður. Brúnó hefur verið furðanlega fljótur að venjast bílunum, tók mig ekki langan tíma að fá hann til að skilja að hann ætti ekki að gelta á þá eins og hann gerði í sveitinni. Gengur aðeins hægar með fólk, það má enn ekki labba á gangstéttinni við húsið en ef það er hinum megin við götuna þá er það ekki ógnandi. Það er lítill tjúi, hér í næsta húsi og kannski eiga þeir eftir að kynnast og verða vinir. Fyndið að horfa á hann og hugsa til þess að svona hefði Brúnó átt að vera. Þrisvar sinnum stærri he he.

Ég hitti Skottu um daginn og hvílíkir fagnaðarfundir, hún var sko ekki búin að gleyma kellingunni þrátt fyrir að hafa ekki séð mig lengi. Missti sig.

Ég sakna stóru krakkanna, Kolbrúnar Köru og litlu sætu Emilíu. En svona er bara lífið, það er ekki hægt að hafa allt. Fæ stundum samviskubit þeirra vegna yfir að hafa farið svona langt í burtu frá þeim en þetta var bara það eina sem mér fannst ég geta gert í þessari stöðu sem ég er nú í. Hér hef ég húsnæði, enginn rándýr leiga og því meiri möguleikar á að geta framfleytt okkur á atvinnuleysisbótum. Jamm, ég er komin með vottorð um að ég sé vinnufær og fer því vonandi fljótlega að fá eitthvað meira en 13.000 kr. á mán til að lifa á.

 En, þetta var svona aðeins um stöðuna mest fyrir pabba og Guðný sem nú búa á Spáni og til að hreinsa hugann og átta sig.

 LOVE

Athugasemdir

[Kjartan Pálmarsson, 3.2.2009 kl. 09:12]

Stuðningskveðja !