Að leyfa utanaðkomandi aðstæðum að taka völdin!!!

Held að það komi fyrir flesta að stundum geti þeir ekki meir, leggja allt frá sér og skríða í holu sína í veikri von um að ná aftur upp því þreki og þeim vilja sem þarf til að halda áfram að takast á við hinar ýmsu hremmingar sem daglegu lífi fylgja. Ég sprakk á limminu og er að reyna að púsla mér saman aftur og þá verð ég að blogga. Sjálfsvorkunn, finnst efalaust mörgum, en það verður þá bara að vera svo. Ég er bara þreytt, þreytt á hvað allt tekur langan tíma, þreytt að fá hvergi svör og þreytt á að sjá engan árangur af allri þeirri vinnu sem ég hef lagt í að fá einhverja lausn okkar mála. Undirbúningur fyrir re isningu nýja hússins er eini ljósi punkturinn. Þar hafa góðir menn komið okkur til hjálpar og lagt fram ómælda vinnu við gerð sökkuls, lagningu lagna og annað. Tengdasonur minn er pípari og hann hefur keyrt úr Reykjavík eftir vinnu á kvöldin og um helgar til að hjálpa okkur. Hann er frábær, bróðir minn, Steinar, kunningi okkar og fleiri hafa einnig lagt hönd á plóginn og nú líður að því að hægt verði að einangra plötuna, leggja hitann í gólfið og steypa plötuna. Byggingafulltrúi sveitarinnar hefur líka reynst betri en enginn. Hann hefur allt viljað fyrir okkur gera og lagt á sig gríðarlega vinnu við að reyna að hafa uppi á þeim pappírum sem við höfum þurft á að halda og hafa rykfallið í kössum hjá fyrrum byggingafulltrúm gamla Skilmannahreppsins. Getum hringt í hann hvenær sem er og höfum aldrei þurft að bíða eftir úttektum. Þar er maður sem sýnir metnað í starfi og veit upp á hár hvað hann er að gera. Við værum sko ekki allslaus í dag ef hann hefði verið byggingafulltrúi þegar húsið var byggt. Hann hefði ekki leyft húsbyggjandum að komast upp með svona fúsk.

En hvað svo tekur við, þar stendur hnífurinn í kúnni. Það eru alla vega tvær vikur síðan við sendum sparisjóðnum bréf þar sem við báðum þá um aðstoð og hvort þeir gætu e.t.v. fellt niður yfirdráttarvextina af heimildinni sem við fengum til að borga inn á húsið þegar við pöntuðum það. Um síðustu mánaðamót höfðum við greitt rétt um 1.000.000 í yfirdráttarvexti frá því í nóvember og það segir sig sjálft að það stendur enginn undir því til lengdar ofan á allt hitt. Ég get ekki lýst því hversu fegin ég er að við vorum ekki með neinar aðrar skuldir á bakinu, að hafa ekki dottið ofan í hina djúpu hít neyslulána þegar boðið var upp á það. Aldrei svo mikið sem tekið bílalán og kaupi helst ekkert nema gegn staðgreiðslu.

Húsið er komið, en við höfum enn ekki fengið nein svör frá sparisjóðnum hvort þeir ætli að lána okkur þessar 4-5 milljónir sem uppá vantar til að geta leyst húsið út. Þá er ótalið reisningin á húsinu og öll önnur vinna innanhúss, lóðin og bara það sem fylgir. Og ég er vondauf, þessa dagana. Aðstæður hafa breyst svo gríðarlega í þjóðfélaginu síðan þetta með myglusveppinn kom upp að ég veit ekkert hvað er framundan.

Við höfum leitað á náðir sveitarfélagsins, einnig, en þar er sama sagan. Það er eins og fólk viti ekki hvað eigi að gera í þessari stöðu. Erindi okkar var tekið fyrir á sveitarstjórnarfundi og sá póllinn tekinn í hæðina að senda erindið áfram á félagsmálanefnd. Skil ekki af hverju, miðað við þær reglur sem sú nefnd vinnur eftir og miðað að aðstoð við framfærslu tekjulítilla einstaklinga eftir því sem ég gat best séð. Dóttir mín virðist ekki vera barn á þeim bænum, fjórtán ára, miðað við það sem formaður félagsmálanefndar sagði við mig. Við erum ekki að biðja um einhverja ölmusu, heldur að sveitarfélagið taki okkar mál til skoðunar af fullri alvöru til að fyrirbyggja álíka slys í framtíðinni. Að bygginga-og skipulagsnefnd fari yfir okkar mál með það að leiðarljósi að í sveitarfélaginu mínu verði fólki ekki lengur leyft að komast upp með þessa úreltu sveitabæjarmenningu að geta byggt yfir sig húskofa án þess að þurfa að framfylgja lögum og reglum. Að þeir fari að átta sig á að þeir eru ekki lengur bóndakallar á traktor úti á túni með Lappa sinn hlaupandi á eftir og nefndarstörf séu bara óumflýjanlegur aukapakki sem enginn metnaður er settur í.

Ég sá í blaði að í Noregi getur fólk tryggt sig fyrir skemmdum af völdum myglusvepps og ég velti því fyrir mér hvort ekki sé kominn tími til að íslensk tryggingafélög fari að skoða þann möguleika af fullri alvöru. Þetta er ömurleg að vera í þeirri stöðu að vera hvergi til í kerfinu, vita ekkert hvað maður getur gert og hvert maður á að leita. Nú er eina vonin að lögfræðingurinn okkar finni einhverja lausn á okkar málum, hvernig sem svo við eigum að fara að því að borga honum. Úff, voðalega er ég svartsýn núna en svona líður mér bara.

Það klykkti endanlega út þegar við svo urðum vatnslaus hér á Fellsenda. Hér er augljóslega engin hitaveita, svo hitakútur er það heillin sem er allt í kei. En vatnið fáum við úr brunni hér uppi í hlíðinni og að sjálfsögðu þornaði hann upp. Getið ímyndað ykkur hvað það var gaman. Ekkert vatn, hvorki heitt eða kalt. Mín brunaði með nokkrar 2ja lítra flöskur heim til bró og fyllti á þær. Hitaði vatn í potti til að geta vaskað upp og sturtað niður úr klósettinu. Er nú vön að vera án ýmislegs en þetta fyllti mælinn. Maðurinn minn varð sér úti um tugi metra af svörtum rörum og nú liggja þau upp í læk hér fyrir ofan og inn á kerfið. Það er kalda vatnið mitt núna. En það dugar, get alla vega þvegið þvott og farið í sturtu. Mér er sama þótt hér náist bara RÚV og rás 1, þarf ekki sjónvarp og útvarp en vatn verð ég að hafa, það er algjört lágmark.