Myglumelurinn minn vonandi til þess að ýta eitthvað við stjórnvöldum og öðrum sem hafa með svona mál að gera.

Eins og kannski einhverjir hafa séð þá birtist frétt á Stöð 2 í gærkvöld um hvernig fór fyrir veraldlegum  eigum okkar hjóna. Það voru blendnar tilfi.nningar sem bærðust með mér þegar Lára Ómarsdóttir hafði samband við mig í gærmorgun og vildi fá að gera þessa frétt. Aðallega vegna þess að ég er ekki mjög framfærin eftir öll þessi ósköp, dreg mig í hlé við svona áföll. Veit ekkert af hverju, örugglega bara mín leið til að fá tíma til að vinna úr hlutunum. Var rétt að skríða út úr gömlu skelinni, eins og einsetukrabbarnar, eftir síðasta áfall þegar þetta dundi yfir. Var komin af stað í sveitapólitíkina við síðustu sveitarstjórnakosningar, var í umhverfisnefnd sveitarfélagsins og 3ja manna stýrihópi um staðardagskrá og hvað eina. Hætti þessu öllu saman og lagðist í hýði hér uppi á Fellsenda. Get bara ekki hugsað mér að vera byrði á einhverjum og ef ég tek eitthvað að mér þá vil ég geta sinnt því 120%. Hvernig á það að vera hægt þegar maður stendur ekki einu sinni undir sjálfum sér og getur einungis sinnt brotabroti af heimillisstörfunum. En hægt og hægt er ég að skríða úr þessari skel einnig og er það ekki síst blogginu að þakka. Góð viðbrögð ykkar sem lesið bloggið mitt voru líka hvatning til mín í að láta vaða og fara í þetta viðtal. Með því var hluta þess tilgangs náð sem ég hafði upphaflega með stofnun bloggsins sem var að reyna einhvern veginn að vekja athygli á þessum skaðvaldi sem myglusveppurinn er. Og nú er hlaupið kapp í mína. Ég er búin að einsetja mér að trúa því að ég sé fær um að knýja fram viðhorfsbreytingu í samfélaginu gagnvart þessum fjanda. Háleitt markmið.... og ofursjálfstraust, það verður ég næstu vikur og mánuði eða eins lengi og þarf. Skora á alla sem sjá þetta pár mitt að fara inn á heimasíðu Húsa og heilsu og lesa sér til um myglusvepp, skaðsemi hans, sjúkdómseinkenni og annað sem þar er. Frábær upplýsandi síða hjá þeim Sylgju og Pálma: www.husogheilsa.is

Á sandi byggði heimskur maður hús......

.... og þá kom steypiregn. Einhverra hluta vegna kom þetta upp í huga mér þegar maðurinn minn sagði mér af samskiptum sínum við starfsmann Vegagerðarinnar sem hann hitti í morgun. Hef áður bloggað um ástand eina vegarins sem ég kemst heim til mín en svona til útskýringar þá er þessi vegur nær eingöngu notaður af vörubílum sem eru að sækja efni í stóra malarnámu sem er hér rétt við hliðinjpa á sveitabænum þar sem ég bý. Þannig að ferðirnar sem vörubílarnar fara eftir aumingjans veginum skipta tugum. Maðurinn minn benti viðkomandi starfsmanni þessa háa embættis á hvernig núverandi ástand vegarins væri og svörin sem hann fékk voru þau að ekki væri hægt að hefla í frosti. -Var nú frostlaust fyrir páska, benti maðurinn minn honum á og hinum varð fátt um svör en svaraði svo hryssingslega að þetta væri nú sá vegur sem hvað mesta þjónustu fengi á landinu. Ha, ha, held hann hafi verið heflaður tvisvar síðan ég flutti hingað fyrir hálfu ári síðan og þar af var hann orðinn ófær vegna drullu og áníðslu þegar þeir létu sjá sig í fyrra skiptið. Minn vildi nú ekki sleppa honum svona létt og minntist á að vegurinn væri líka alltof mjór. Hann er ekkert of mjór, hreytti Veggi út úr sér, hvað er að, ég horfi upp á það oft á dag að þegar vörubílarnir mætast þá verður annar þeirra að stoppa. Og, minn veit nú alveg hvað hann er að tala um, búinn að vinna við að keyra vörubíl alla sína tíð. -Það er bara alltof mikil umferð á veginum, sagði veggi þá. Og ég spyr, er þetta dæmigert viðhorf þessara blessuðu manna sem sjá um íslenskt vegakerfi. Ekki einu sinni var horfst í augu við hvað raunverulega vandamálið var. Burðarlag vega sem vitað er að mikið álag er á verður að vera samkvæmt því, þýðir ekki endalaust að moka saman einhverri drulluhrúgu, kalla það veg og kenna því svo um að vegurinn skemmist að hann er notaður til þess sem hann er ætlaður. Vegur að efnisnámu verður að vera byggður til að þola það að vera vegur að efnisnámu. Árinni kennir illur ræðari. Held ég fari og rukki vegagerðina um demparafestingarnar sem allar eru farnar í bílnum mínum og nokkra þvotta í leiðinni.

Áttu barn sem er sífellt lasið - Gæti heimilið verið sýkt af myglusveppum???

Ástæðan fyrir skrifum mínum í dag er sú að í gær kom tvíburasystir mín í heimsókn og sagði mér þær fréttir að stöðug veikindi  lítilla tvíbura sem búa á neðri hæð húss þar sem hún leigði tímabundið er nú búið að rekja til myglusvepps. Og maður er alltaf svo vitur eftir á, þrátt fyrir að hafa komið þarna nokkrum sinnum, og hafa sjálf verið veik af þeirra völdum, þá áttaði ég mig ekki á af hverju mér leið alltaf svona illa þegar ég kom inn í þetta hús. Lyktin í forstofunni hefði átt að kveikja á viðvörunarbjöllum hjá mér en hugurinn var einhvern veginn svo fastur í að fyrst ég væri farin úr húsinu þá gæti þessi fjandi ekki skaðað mig lengur. En, foreldrar please, ef þið vitið einhvers staðar af rakaskemmdum í húsinu ykkar,  finnið fúkkalykt sem þið losnið ekki við og eigið barn sem er alltaf einhver lumbra í látið þá athuga málið. Því að eyðilegging sveppsins á ónæmiskerfinu getur og verður oft á tíðum varanleg. Börnin þola ekki það sem þau þoldu áður, með ofnæmi fyrir öllum sköpuðum hlutum og verða alla tíð.

Hvað þarf til til þess að Vegagerðin átti sig???

Mér er nú bara orðið nóg boðið af sinnuleysi Vegagerðarinn. Af hverju í ósköpunum hafa þeir ekki manndóm í sér til að fullklára Reykjanesbrautina áður en hún annað hvort slasar fleiri eða leggi að velli. Það kostar þjóðarbúið líka mikla peninga að hafa hana í ástandi sem þessu. Að fjöldinn allur af fólki slasist eða látist vegna aðgerðarleysis og slóðaháttar stjórnvalda. Það verður bara að rubba þessu af þó það kosti peninga. Mannslíf og heilsa fólks verður aldrei metin til fjár. Hættið þessum afturkreistings- og nánasarhætti og farið að leggja peninga í undirstöðu íslensks samfélags, vegina. Það byggir enginn hús á sandi nema sá heimski og maður byrjar ekki á þakinu. Tónlistarhús og annað þvíumlíkt getur beðið en ekki vegirnar.

Fimm á slysadeild eftir umferðarslys

Hugarflug um framtíðaruppbyggingu íslenska nútímasamfélagsins!

Í bíltúrnum langa í gær gafst góður tími til að láta hugann reika og við að keyra þessa leið vöknuðu upp alls kyns vangaveltur um íslenskt samfélag, uppbyggingu þess og hvert það stefnir. Eitt af því sem ég spurði sjálfa mig að var hvort það gæti verið að við, núlifandi kynslóðir Íslendinga, værum að upplifa álíka kaflaskil í íslensku þjóðlífi og þegar bændasamfélagið flosnaði upp á sínum tíma og allir fluttu á mölinu. Þegar aðalatvinnuvegurinn var ekki lengur landbúnaður heldur fiskvinnsla. Og þar af leiðandi hvort við gætum mögulega verið á rangri braut hvað varðar framtíð þeirra fjölmörgu kaupstaða, kauptúna og smábæja sem urðu til á þessum tíma. Er sagan ekki að endurtaka sig og knýja okkur þannig til að taka stærri stökk í átt að framtíðinni. Stjórnmálamennirnir okkar tala sífellt um byggðastefnu til handa þessum stöðum en orð gera ekki mikið ein og sér. Mér finnst bara orðið augljóst að sú byggðastefna sem þeir höfðu hugsað sér gengur ekki upp og löngu orðið tímabært að gera þá eitthvað annað. Ekki leyfa þeim sem stjórna okkar blessaða landi að komast upp með að þegja staðreyndirnar í hel og vona að landinn láti sér á sama standa. Á sífellt fleiri stöðum er gerð sú krafa að fá framhaldsskóla á svæðið sem er vissulega gott mál. En... eins og atvinnuástandið  er úti á landi og ekkert nýtt gerist í þeim efnum er þá ekki bara verið að fresta því óumflýjanlega um 4 ár, þ.e. að unga fólkið fari í burtu og eldri kynslóðin sitji eftir. Ekki geta allir þeir unglingar sem kjósa að mennta sig við nýja framhaldsskólann fengið vinnu við kennslu við sama skóla þegar þeir útskrifast. Vantar ekki inn í þetta dæmi annað stórt skref til að þessir krakkar hafi þann möguleika að stofna fjölskyldu og geta búið á heimaslóðum. Eins og staðan er í dag þá býr stærstur hluti íslensku þjóðarinnar í Reykjavík eða í um 100 km radíus frá henni. Er ekki sá tími runninn upp að gera þurfi byltingu í samgöngumálum á þann hátt að mögulegt sé að byggja landsbyggðina upp á sama hátt og á suðversturhorninu. Þ.e að ákveðnir bæir verði miðpunktur atvinnu, verslunar og þjónustu bæjanna í kring og fólk sæki sína vinnu þangað eins og gert er hér fyrir sunnan. Akureyri t.a.m. fyrir Norðurlandið sem ekki er svo fjarlægur möguleiki lengur með tilkomu Héðinsfjarðar- og Vaðlaheiðarganga. Egilsstaðir t.d. fyrir austurland o.s.frv. Þannig þyrftu landsmenn ekki sífellt að vera að æða suður til að leita eftir þjónustu sem ekki er til staðar heima fyrir. Við verðum að gera fleiri göng og búa þannig um að sú litla fiskvinnsla sem eftir er í landinu verði flutt til þeirra staða á landinu sem ekki eiga möguleika á að byggja upp sitt samfélag í kringum sinn höfuðstað. Slíkir staðir eru líka skemmtilegur kostur fyrir þá sem vilja eiga sumarhús. Í stað þess að drita niður sumarhúsahverfum á hverjum einasta græna blett sem fyrrfinnst á landinu,  rotþrjóm og öllu sem þeim fylgir, gæti fólk keypt sér hús í litlum þéttbýlisstað, hús þar sem allt er fyrir hendi og notað sem sumarhús. Finnst líka bara svo blóðugt að fiskvinnsla stærsti atvinnugjafinn sé nær öll komin á suðvesturhornið eins og allt annað. Við verðum að gera fleiri göng, eyða peningum til að hafa einhverja möguleika á að halda íslensku samfélagi í sama gæðaflokki og það er í í dag, Horfumst í augu við staðreyndir og staðreyndin er sú að íslenskt samfélag kemur ekki til með að funkera áfram eins og það er uppbyggt í dag. Er ekki löngu kominn tími á að íslensk stórnvöld gerist nú einu sinni stórhuga og breyti sínum aðhalds- sparnaðarhugsunarhætti til að tryggja stöðu Íslands til framtíðar.

Sunnudagsskreppur....til Ísafjarðar. Sumir eru bilaðri en aðrir!!!

Það þarf ekkert að vera klikkaður til að vera ég en það vissulega hjálpar því um 10 leytið í gærmorgun fékk ég þá snilldarhugmynd að "skjótast" til Ísafjarðar og í góðmennsku minni bauð ég karlinum með. Honum finnst svo gaman að keyra þessari elsku, þar sem hann vinnur við það alla daga he he. Erindið sem við áttum á Ísafjörð var nú ekki merkilegt en málið er að þar vissum við af húsi sem er eins og það sem okkur langar til að byggja á lóðinni niðrá Hagamel. Og því ekki að skutlast til að sjá húsið með eigin augum og etv. taka nokkrar myndir til að eiga. Hellti upp á handa mér til að hafa á leiðinni og svo vvar lagt í hann. Nestuðum okkur svo í Borgarnesi fyrir þann 400 km bíltúr sem framundan var, hvað er það á milli vina. Veðrið var yndislegt alla leiðina sól og blíða og það verður að segjast að Vestfirðirnir skörtuðu sínu fegursta. Fannst þeir jafnvel fallegri en að sumarlagi. Ferðin gekk að óskum og við fundum húsið strax en... það var bara enginn heima svo lítið annað hægt að gera en að laumast með myndavélina, eins og þjófur að nóttu, og smella af nokkrum myndum. Elskulegu húseigendur, vona að okkur sé fyrirgefið. En það var dálítið hjákátlegt að taka nokkrar myndir og keyra svo bara hina 400 km leið til baka aftur svo við bættum aðeins við bíltúrinn og brenndum á Þingeyri og skoðuðum okkur um þar. Og svo var lagt af stað heim á leið. Pissuðum á Ísafirði, sem betur fer áður en við lögðum af stað, vorum komin á Hólmavík kl.. rúmlega 8 og átti að tæma kaffifulla blöðruna þar en nei, allt lokað og læst, kannski ekki við öðru að búast á Páskadag, þannig að allt var sett á fullt til að komast í Brú áður en frúin spryngi, jafn seinheppin þar, allt lokað og læst. Við það að komast að því hafði túrinn nú breyst í spennusögu, skyldi frúin ná að halda í sér í Borgarnes. Nei, hún gafst upp í Norðurárdalnum og þar var stoppað og látið vaða oní skurð. Eins gott, því þegar í Borgarnes var komið kl. tæplega hálfellefu var allt lokað þar líka, þrátt fyrir að á hurðinni væri  auglýstur opnunartími til 11. Eins gott að gera ráð fyrir svona aðstæðum þegar næst verður farið í skreppitúr á hátíðisdegi. Hafa með handþurrkur og WC pappír til að geta skvett úr blöðrunni úti. En þetta var nú bara útúrdúr. Vorum komin heim um 11 leytið og það verður að segjast að ég var orðin ansi aum í botnstykkinu eftir að sitja í bílnum í 13 klukkutíma. En þetta var samt gaman og við fáum stundum svona fáranlegar hugdettur og framfylgjum þeim. Okkar tími saman.

Og það var rúntað.... ...á vörubílnum!!!

Gleðilegan páskadag landsmenn allir nær og fjær.  Maðurinn minn hafði í tvo daga talað um að bjóða mér í bíltúr og þar sem ég þekki mitt heimafólk, þá bara beið ég þolinmóð, vissi sem var að af rúntinum kæmi. Er náttúrulega búinn að vera að vinna eins og brjálæðingur í "#$%&/&$#" grunninum. En í gærkvöld var komið að bíltúrnum og þið getið ímyndað ykkur upplitið á mér þegar ég kom út og sá hvert farartækið var. Gamli Volvo-vörubíllinn sem gríðarlegum tíma hefur verið eytt í að gera sæmilega ökufæran. Já, það þurfti nefnilega að sækja litaða olíu á tunnu niðrá Skaga, þar sem grafan sem hann notar í grunninum var orðin olíulaus. Hundarnir fengu að koma með og allt í lukkunnar velstandi..... þar til við komum niður á veg. Hamingjan hjálpi mér, vissi að vegurinn væri lélegur en að þurfa að keyra hann á vörubíl, úff. Mikið vorkenndi ég þeim vörubílstjórum sem þurfa að hossast þetta vegskrifli, dag eftir dag til að komast í efnisnámurnar sem hér eru. Og ekki bara eina ferð á dag heldur ferð eftir ferð frá morgni og fram á kvöld. Hljóta að vera vel föst í þeim nýrun. Af hverju í ósköpunum sér Vegagerðin ekkí sóma sinn í því að gera þennan veg þannig úr garði að hann geti þjónað sínum megintilgangi sem er aðgangur að áðurnefndum námum. Það segir sig sjálft að vegur sem nær eingöngu er notaður af stórum og þungum vörubílum þarf að vera sérstaklega sterkbyggður. Þýðir ekkert að hafa einhverja drullu sem burðarlag undir veg sem þennan, það sér hver heilvita maður. Sveitabærinn sem ég bý á nú er eini bærinn sem er staðsettur þannig að við heimilisfólkið verðum að nota þennan veg til að komast niður á þjóðveg, annars eru þetta eiginlega bara vörubílar sem um hann fara og auðvitað á að hanna veginn út frá því. Er orðin hundfúl yfir að hossast þennan drulluslóða og ef kvartað er við vegagerðina þá senda þeir í mesta lagi hefil til að slétta úr verstu öldunum og fylla í stærstu holurnar, viðgerð sem endist í mesta lagi tvo daga. Meira að segja þegar rigningarnar gerði eftir áramótin þá varð vegurinn svo hrikalegur að vörubílarnir neyddust til að keyra að námunum hinum megin frá og eyðilögðu þar með þann hluta vegarins einnig. Það var lausnin sem þeir fengu frá Vegagerðinni þegar vegurinn Akranesmegin var orðinn ófær vegna þess að hann var notaður við aðstæður sem hann engan veginn þoldi. Engar öxulþungatakmarkanir ekki neitt, bara keyrt þar til vegurinn var ónýtur. Ég er ekki að ásaka bílstjórana, síður en svo. Þeir eru bara að vinna vinnuna sína og er boðið upp á vinnuaðstæður sem eru til háborinnar skammar. En þeir mættu samt alveg hætta að henda kaffiglösunum sínum út um gluggann. Bannað að verða svona af páskaeggjaáti.

Fór í fyrsta skipti niður á Hagamel eftir að húsið mitt var rifið.

Nú eru 11 dagar síðan mygluhúsið mitt var rifið og ég fór þangað niðureftir í fyrsta skipti síðan þá. Maðurinn minn og tengdapabbi hafa púlað í dag og í allan gærdag og langt fram á kvöld við að brjóta niður grunninn og  keyra úr honum gamla malarlaginu. Er ótrúlega heppin að hann skuli vera með próf á öll þessi tól og tæki sem þarf að nota við niðurrifið. Nú stendur ekkert eftir nema brot af grunnveggnum sem við ætlum að reyna að nýta þegar við gerum grunninn fyrir nýja húsinu. En hann er allur svo skakkur og skældur þar sem ekkert var til að halda honum réttum nema eitt vesælt járn sem sett var þversum í grunninn til að hann leggðist ekki hreinlega saman. Fundum 3 steypustyrktarjárn í grunninum. Ekki veit ég hvar byggingafulltrúi sveitarinnar var þegar þetta blessaða hús var byggt og mér finnst alveg með ólíkindum að þeir virðast ekki skyldugir til að taka út hús við byggingu, alla vega ekki þegar þetta hús var byggt árið 1986. Matsmaðurinn okkar sagði okkur að ef ekki væri óskað eftir að þeir kæmu til að taka út þá kæmu þeir ekkert og væru þannig lausir allra mála að því er varðar ábyrgð og eftirlitsskyldu. Vitum til að mynda ekki enn í dag hvort fram fór lokaúttekt á húsinu eða hvort hann skoðaði eitthvað þarna yfir höfuð. Ætli menn hafi komist upp með það fyrir 20 árum síðan að mæta bara með pappíra til þeirra og fá uppáskrift án þess að þeir mæti nokkurn tíma á staðinn. Spyr sá sem ekki veit. Skil ekki af hverju við getum ekki bara farið beint í mál við húsbyggjandann, af hverju er ekki til einhvers staðar eitthvað sem tryggir seinni eigendum einhvern rétt því þó að húsbyggjandinn kjósi að búa í húsinu sínu meingölluðu þá á hann ekki að geta boðið öðrum upp á það. Hvernig er með ábyrgð fasteignasalans. Á hann ekki að sjá við skoðun hússins að kjallarinn er ekki eins og til var ætlast. Hélt þeir væru skyldugir til að verja bæði hagsmuni kaupanda og seljanda. En setti nokkrar myndir með af því sem eftir er af húsinu.

Hár meðalaldur íbúa Fjallabyggðar orðinn fréttnæmur.

Er enn ekki búin að venjast þessu nafni, er og verð Siglfirðingur og Siglufjörður verður alltaf til þrátt fyrir að búið sé að sameina kaupstað með sama nafni og kaupstaðinn Ólafsfjörð. En í hádegisfréttunum var sagt frá hækkandi meðalaldri íbúa Fjallabyggðar, sem hlýtur þá að vera bæði á Ólafsfirði og Siglufirði. En skyldi engan undra að meðalaldur íbúa í litlum kaupstöðum úti á landi hækki ár frá ári. Á Siglufirði til að mynda hefur fólk í gegnum árin verið duglegt við barneignir, að mínu mati, en börnin eldast, foreldrarnir líka og fara úr barneign. 16 ára gömul eru langflest börnin farin í burtu til að mennta sig til að geta séð sæmilega fyrir sér og sínum í framtíðinni og ég er handviss um að ef þau hefðu eitthvað val með það að flytja heim aftur og vinna þar störf við sitt hæfi þá myndu þau gera það. En það val er bara ekki fyrir hendi. Eftir verða þeir fáu sem kusu að fara ekki í framhaldsskóla og gera sér að góðu að vinna venjulega verkamannavinnu og enn eldist fólkið sem fyrir er. Hverju fyrirtækinu á fætur öðru er lokað þannig að m.a.s. verkamennirnir hafa ekki vinnu. Færð vinnu hjá bænum ef þú ert heppinn. Sparisjóðurinn, útstöð frá Kaupþingi,  sjúkrahúsið, elliheimilið og skólinn sem eru stærstu staðirnir þar sem fólk með menntun getur fengið vinnu. Og þar vinnur sama fólkið ár eftir ár þar sem ekkert annað er að hafa og hinir yngri verða að fá sér vinnu annars staðar á landinu og stofna sínar fjölskyldur þar. Það eru einungis sjö  ár síðan ég flutti í burtu frá Siglufirði og gríðarleg hnignun hefur átt sér stað þar á ekki lengri tíma. Búið að loka Íslandsbanka, 1 matvöruverslun eftir, báðar Rækjuvinnslurnar lokaðar, loðnubræðslan lögð niður og svona mætti lengi telja. Allt vinnustaðir fyrir fjölda manns og nær ekkert komið í staðinn. Kítósanverksmiðjan er enn á staðnum en það geta ekki allir fengið vinnu þar. Ef ekki væri fyrir breytingarnar og stækkunina á sjúkrahúsinu þá væri ansi lítið fyrir siglfirska iðnaðarmenn að gera enda eru margir þeirra tilneyddir til að taka að sér verkefni alls staðar um landið til að sjá sér og sínum farborða. Málarar, trésmiðir, járniðnaðarmenn sífellt að vinna einhvers staðar fjarri fjölskyldu og vinum. Engin furða að þeir vilji frekar flytja í burtu. Eitt hús hefur verið byggt þar á síðustu 10 árum og fyrir þann tíma liðu önnur 10 ár á milli húsbygginga. 2 hús á 20 árum. Nú er búið að skipuleggja sumarhúsalóðir handan fjarðarins og held það séu 2 hús risin þar. Fjöldi húsa stendur auður stóran hluta af árinu þar sem þau eru einungis nýtt sem frístundahús og fasteignaverðið þar er fáranlega lágt. Eldra fólkið býr þarna í húsunum sínum sem engan veginn borgar sig að selja til að komast í eitthvað minna og þægilegra, lifir af ellilaununum með nægjusemi og lítillæti. Að fara út eftir kvöldmat er viss upplifun á Siglufirði. Þú sérð ekki hræðu og ef ekki væri fyrir ljós í gluggum þá gæturðu allt eins haldið að þú værir staddur í draugabæ. Þér bregður ef þú sérð bíl bregða fyrir. Mér þykir afskaplega vænt um Siglufjörð og vildi óska þess að ég hefði færi á að búa þar en sá möguleiki er bara ekki fyrir hendi. Enga vinnu að hafa hvorki fyrir mig né manninn minn. Mér finnst þetta ömurlegt, að svona sé komið fyrir Siglufirði sem var stór síldarbær og þar sem lífið var sjór og saltfiskur. Hversu ömurlegt er það að menn komnir á sjötugsaldur þurfi að þvælast landshluta á milli til að hafa einhverja vinnu ef þeir kjósa að búa þar sem þeir hafa alltaf búið eða þá að eiginkonan er ein af þeim heppnu og hefur góða vinnu á staðnum.

 

 

a

Darn, er með hænu inni í stofu.

 Hleypti hundunum mínum út í morgun eins og venjulega. Búum afskekkt svo engin ástæða til að hafa þá ðí bandi. En í útihúsunum sem eru hérna heldur kona ein hænur og eru þær alltaf inni. Svo í morgun þá byrjaði litli hundurinn minn að gelta af öllum lífs og sálarkröftum. Það er óvenjulegt svo lengi sem enginn er á ferðinni þannig að ég sendi manninn minn út til að gá hvað gengi að honum. Og, hjálp, ein hænan virðist einhvern veginn hafa sloppið út og hann var búinn að króa hana af og reyndi allt hvað hann gat til að ná henni. Sem betur fer tókst það ekki, en ansi er hún nú reytt greyið, hann virðist hafa náð að kroppa fjaðrir af henni svo hún er með skallablett á bakinu. Veit ekkert hvenær hún slapp út en allavega var hún blaut og köld. Ætluðum að reyna að setja hann inn í hænsahúsið aftur en þar er allt lokað og læst. Svo að það var bara náð i hundabúrið og þar kúrir hún upp við einn ofninn í stofunni. vona að hún jafni sig greyið. Getið rétt ímyndað ykkur skammirnar sem hundgreyið fékk og nú er hann í stofufangelsi og verður þa' í allan dag. Þorir ekki að gefa frá sér múkk, veit sko alveg upp á sig skömmina.