Hvað þarf til til þess að Vegagerðin átti sig???

Mér er nú bara orðið nóg boðið af sinnuleysi Vegagerðarinn. Af hverju í ósköpunum hafa þeir ekki manndóm í sér til að fullklára Reykjanesbrautina áður en hún annað hvort slasar fleiri eða leggi að velli. Það kostar þjóðarbúið líka mikla peninga að hafa hana í ástandi sem þessu. Að fjöldinn allur af fólki slasist eða látist vegna aðgerðarleysis og slóðaháttar stjórnvalda. Það verður bara að rubba þessu af þó það kosti peninga. Mannslíf og heilsa fólks verður aldrei metin til fjár. Hættið þessum afturkreistings- og nánasarhætti og farið að leggja peninga í undirstöðu íslensks samfélags, vegina. Það byggir enginn hús á sandi nema sá heimski og maður byrjar ekki á þakinu. Tónlistarhús og annað þvíumlíkt getur beðið en ekki vegirnar.

Fimm á slysadeild eftir umferðarslys

Hugarflug um framtíðaruppbyggingu íslenska nútímasamfélagsins!

Í bíltúrnum langa í gær gafst góður tími til að láta hugann reika og við að keyra þessa leið vöknuðu upp alls kyns vangaveltur um íslenskt samfélag, uppbyggingu þess og hvert það stefnir. Eitt af því sem ég spurði sjálfa mig að var hvort það gæti verið að við, núlifandi kynslóðir Íslendinga, værum að upplifa álíka kaflaskil í íslensku þjóðlífi og þegar bændasamfélagið flosnaði upp á sínum tíma og allir fluttu á mölinu. Þegar aðalatvinnuvegurinn var ekki lengur landbúnaður heldur fiskvinnsla. Og þar af leiðandi hvort við gætum mögulega verið á rangri braut hvað varðar framtíð þeirra fjölmörgu kaupstaða, kauptúna og smábæja sem urðu til á þessum tíma. Er sagan ekki að endurtaka sig og knýja okkur þannig til að taka stærri stökk í átt að framtíðinni. Stjórnmálamennirnir okkar tala sífellt um byggðastefnu til handa þessum stöðum en orð gera ekki mikið ein og sér. Mér finnst bara orðið augljóst að sú byggðastefna sem þeir höfðu hugsað sér gengur ekki upp og löngu orðið tímabært að gera þá eitthvað annað. Ekki leyfa þeim sem stjórna okkar blessaða landi að komast upp með að þegja staðreyndirnar í hel og vona að landinn láti sér á sama standa. Á sífellt fleiri stöðum er gerð sú krafa að fá framhaldsskóla á svæðið sem er vissulega gott mál. En... eins og atvinnuástandið  er úti á landi og ekkert nýtt gerist í þeim efnum er þá ekki bara verið að fresta því óumflýjanlega um 4 ár, þ.e. að unga fólkið fari í burtu og eldri kynslóðin sitji eftir. Ekki geta allir þeir unglingar sem kjósa að mennta sig við nýja framhaldsskólann fengið vinnu við kennslu við sama skóla þegar þeir útskrifast. Vantar ekki inn í þetta dæmi annað stórt skref til að þessir krakkar hafi þann möguleika að stofna fjölskyldu og geta búið á heimaslóðum. Eins og staðan er í dag þá býr stærstur hluti íslensku þjóðarinnar í Reykjavík eða í um 100 km radíus frá henni. Er ekki sá tími runninn upp að gera þurfi byltingu í samgöngumálum á þann hátt að mögulegt sé að byggja landsbyggðina upp á sama hátt og á suðversturhorninu. Þ.e að ákveðnir bæir verði miðpunktur atvinnu, verslunar og þjónustu bæjanna í kring og fólk sæki sína vinnu þangað eins og gert er hér fyrir sunnan. Akureyri t.a.m. fyrir Norðurlandið sem ekki er svo fjarlægur möguleiki lengur með tilkomu Héðinsfjarðar- og Vaðlaheiðarganga. Egilsstaðir t.d. fyrir austurland o.s.frv. Þannig þyrftu landsmenn ekki sífellt að vera að æða suður til að leita eftir þjónustu sem ekki er til staðar heima fyrir. Við verðum að gera fleiri göng og búa þannig um að sú litla fiskvinnsla sem eftir er í landinu verði flutt til þeirra staða á landinu sem ekki eiga möguleika á að byggja upp sitt samfélag í kringum sinn höfuðstað. Slíkir staðir eru líka skemmtilegur kostur fyrir þá sem vilja eiga sumarhús. Í stað þess að drita niður sumarhúsahverfum á hverjum einasta græna blett sem fyrrfinnst á landinu,  rotþrjóm og öllu sem þeim fylgir, gæti fólk keypt sér hús í litlum þéttbýlisstað, hús þar sem allt er fyrir hendi og notað sem sumarhús. Finnst líka bara svo blóðugt að fiskvinnsla stærsti atvinnugjafinn sé nær öll komin á suðvesturhornið eins og allt annað. Við verðum að gera fleiri göng, eyða peningum til að hafa einhverja möguleika á að halda íslensku samfélagi í sama gæðaflokki og það er í í dag, Horfumst í augu við staðreyndir og staðreyndin er sú að íslenskt samfélag kemur ekki til með að funkera áfram eins og það er uppbyggt í dag. Er ekki löngu kominn tími á að íslensk stórnvöld gerist nú einu sinni stórhuga og breyti sínum aðhalds- sparnaðarhugsunarhætti til að tryggja stöðu Íslands til framtíðar.

Sunnudagsskreppur....til Ísafjarðar. Sumir eru bilaðri en aðrir!!!

Það þarf ekkert að vera klikkaður til að vera ég en það vissulega hjálpar því um 10 leytið í gærmorgun fékk ég þá snilldarhugmynd að "skjótast" til Ísafjarðar og í góðmennsku minni bauð ég karlinum með. Honum finnst svo gaman að keyra þessari elsku, þar sem hann vinnur við það alla daga he he. Erindið sem við áttum á Ísafjörð var nú ekki merkilegt en málið er að þar vissum við af húsi sem er eins og það sem okkur langar til að byggja á lóðinni niðrá Hagamel. Og því ekki að skutlast til að sjá húsið með eigin augum og etv. taka nokkrar myndir til að eiga. Hellti upp á handa mér til að hafa á leiðinni og svo vvar lagt í hann. Nestuðum okkur svo í Borgarnesi fyrir þann 400 km bíltúr sem framundan var, hvað er það á milli vina. Veðrið var yndislegt alla leiðina sól og blíða og það verður að segjast að Vestfirðirnir skörtuðu sínu fegursta. Fannst þeir jafnvel fallegri en að sumarlagi. Ferðin gekk að óskum og við fundum húsið strax en... það var bara enginn heima svo lítið annað hægt að gera en að laumast með myndavélina, eins og þjófur að nóttu, og smella af nokkrum myndum. Elskulegu húseigendur, vona að okkur sé fyrirgefið. En það var dálítið hjákátlegt að taka nokkrar myndir og keyra svo bara hina 400 km leið til baka aftur svo við bættum aðeins við bíltúrinn og brenndum á Þingeyri og skoðuðum okkur um þar. Og svo var lagt af stað heim á leið. Pissuðum á Ísafirði, sem betur fer áður en við lögðum af stað, vorum komin á Hólmavík kl.. rúmlega 8 og átti að tæma kaffifulla blöðruna þar en nei, allt lokað og læst, kannski ekki við öðru að búast á Páskadag, þannig að allt var sett á fullt til að komast í Brú áður en frúin spryngi, jafn seinheppin þar, allt lokað og læst. Við það að komast að því hafði túrinn nú breyst í spennusögu, skyldi frúin ná að halda í sér í Borgarnes. Nei, hún gafst upp í Norðurárdalnum og þar var stoppað og látið vaða oní skurð. Eins gott, því þegar í Borgarnes var komið kl. tæplega hálfellefu var allt lokað þar líka, þrátt fyrir að á hurðinni væri  auglýstur opnunartími til 11. Eins gott að gera ráð fyrir svona aðstæðum þegar næst verður farið í skreppitúr á hátíðisdegi. Hafa með handþurrkur og WC pappír til að geta skvett úr blöðrunni úti. En þetta var nú bara útúrdúr. Vorum komin heim um 11 leytið og það verður að segjast að ég var orðin ansi aum í botnstykkinu eftir að sitja í bílnum í 13 klukkutíma. En þetta var samt gaman og við fáum stundum svona fáranlegar hugdettur og framfylgjum þeim. Okkar tími saman.

Og það var rúntað.... ...á vörubílnum!!!

Gleðilegan páskadag landsmenn allir nær og fjær.  Maðurinn minn hafði í tvo daga talað um að bjóða mér í bíltúr og þar sem ég þekki mitt heimafólk, þá bara beið ég þolinmóð, vissi sem var að af rúntinum kæmi. Er náttúrulega búinn að vera að vinna eins og brjálæðingur í "#$%&/&$#" grunninum. En í gærkvöld var komið að bíltúrnum og þið getið ímyndað ykkur upplitið á mér þegar ég kom út og sá hvert farartækið var. Gamli Volvo-vörubíllinn sem gríðarlegum tíma hefur verið eytt í að gera sæmilega ökufæran. Já, það þurfti nefnilega að sækja litaða olíu á tunnu niðrá Skaga, þar sem grafan sem hann notar í grunninum var orðin olíulaus. Hundarnir fengu að koma með og allt í lukkunnar velstandi..... þar til við komum niður á veg. Hamingjan hjálpi mér, vissi að vegurinn væri lélegur en að þurfa að keyra hann á vörubíl, úff. Mikið vorkenndi ég þeim vörubílstjórum sem þurfa að hossast þetta vegskrifli, dag eftir dag til að komast í efnisnámurnar sem hér eru. Og ekki bara eina ferð á dag heldur ferð eftir ferð frá morgni og fram á kvöld. Hljóta að vera vel föst í þeim nýrun. Af hverju í ósköpunum sér Vegagerðin ekkí sóma sinn í því að gera þennan veg þannig úr garði að hann geti þjónað sínum megintilgangi sem er aðgangur að áðurnefndum námum. Það segir sig sjálft að vegur sem nær eingöngu er notaður af stórum og þungum vörubílum þarf að vera sérstaklega sterkbyggður. Þýðir ekkert að hafa einhverja drullu sem burðarlag undir veg sem þennan, það sér hver heilvita maður. Sveitabærinn sem ég bý á nú er eini bærinn sem er staðsettur þannig að við heimilisfólkið verðum að nota þennan veg til að komast niður á þjóðveg, annars eru þetta eiginlega bara vörubílar sem um hann fara og auðvitað á að hanna veginn út frá því. Er orðin hundfúl yfir að hossast þennan drulluslóða og ef kvartað er við vegagerðina þá senda þeir í mesta lagi hefil til að slétta úr verstu öldunum og fylla í stærstu holurnar, viðgerð sem endist í mesta lagi tvo daga. Meira að segja þegar rigningarnar gerði eftir áramótin þá varð vegurinn svo hrikalegur að vörubílarnir neyddust til að keyra að námunum hinum megin frá og eyðilögðu þar með þann hluta vegarins einnig. Það var lausnin sem þeir fengu frá Vegagerðinni þegar vegurinn Akranesmegin var orðinn ófær vegna þess að hann var notaður við aðstæður sem hann engan veginn þoldi. Engar öxulþungatakmarkanir ekki neitt, bara keyrt þar til vegurinn var ónýtur. Ég er ekki að ásaka bílstjórana, síður en svo. Þeir eru bara að vinna vinnuna sína og er boðið upp á vinnuaðstæður sem eru til háborinnar skammar. En þeir mættu samt alveg hætta að henda kaffiglösunum sínum út um gluggann. Bannað að verða svona af páskaeggjaáti.

Fór í fyrsta skipti niður á Hagamel eftir að húsið mitt var rifið.

Nú eru 11 dagar síðan mygluhúsið mitt var rifið og ég fór þangað niðureftir í fyrsta skipti síðan þá. Maðurinn minn og tengdapabbi hafa púlað í dag og í allan gærdag og langt fram á kvöld við að brjóta niður grunninn og  keyra úr honum gamla malarlaginu. Er ótrúlega heppin að hann skuli vera með próf á öll þessi tól og tæki sem þarf að nota við niðurrifið. Nú stendur ekkert eftir nema brot af grunnveggnum sem við ætlum að reyna að nýta þegar við gerum grunninn fyrir nýja húsinu. En hann er allur svo skakkur og skældur þar sem ekkert var til að halda honum réttum nema eitt vesælt járn sem sett var þversum í grunninn til að hann leggðist ekki hreinlega saman. Fundum 3 steypustyrktarjárn í grunninum. Ekki veit ég hvar byggingafulltrúi sveitarinnar var þegar þetta blessaða hús var byggt og mér finnst alveg með ólíkindum að þeir virðast ekki skyldugir til að taka út hús við byggingu, alla vega ekki þegar þetta hús var byggt árið 1986. Matsmaðurinn okkar sagði okkur að ef ekki væri óskað eftir að þeir kæmu til að taka út þá kæmu þeir ekkert og væru þannig lausir allra mála að því er varðar ábyrgð og eftirlitsskyldu. Vitum til að mynda ekki enn í dag hvort fram fór lokaúttekt á húsinu eða hvort hann skoðaði eitthvað þarna yfir höfuð. Ætli menn hafi komist upp með það fyrir 20 árum síðan að mæta bara með pappíra til þeirra og fá uppáskrift án þess að þeir mæti nokkurn tíma á staðinn. Spyr sá sem ekki veit. Skil ekki af hverju við getum ekki bara farið beint í mál við húsbyggjandann, af hverju er ekki til einhvers staðar eitthvað sem tryggir seinni eigendum einhvern rétt því þó að húsbyggjandinn kjósi að búa í húsinu sínu meingölluðu þá á hann ekki að geta boðið öðrum upp á það. Hvernig er með ábyrgð fasteignasalans. Á hann ekki að sjá við skoðun hússins að kjallarinn er ekki eins og til var ætlast. Hélt þeir væru skyldugir til að verja bæði hagsmuni kaupanda og seljanda. En setti nokkrar myndir með af því sem eftir er af húsinu.

Hár meðalaldur íbúa Fjallabyggðar orðinn fréttnæmur.

Er enn ekki búin að venjast þessu nafni, er og verð Siglfirðingur og Siglufjörður verður alltaf til þrátt fyrir að búið sé að sameina kaupstað með sama nafni og kaupstaðinn Ólafsfjörð. En í hádegisfréttunum var sagt frá hækkandi meðalaldri íbúa Fjallabyggðar, sem hlýtur þá að vera bæði á Ólafsfirði og Siglufirði. En skyldi engan undra að meðalaldur íbúa í litlum kaupstöðum úti á landi hækki ár frá ári. Á Siglufirði til að mynda hefur fólk í gegnum árin verið duglegt við barneignir, að mínu mati, en börnin eldast, foreldrarnir líka og fara úr barneign. 16 ára gömul eru langflest börnin farin í burtu til að mennta sig til að geta séð sæmilega fyrir sér og sínum í framtíðinni og ég er handviss um að ef þau hefðu eitthvað val með það að flytja heim aftur og vinna þar störf við sitt hæfi þá myndu þau gera það. En það val er bara ekki fyrir hendi. Eftir verða þeir fáu sem kusu að fara ekki í framhaldsskóla og gera sér að góðu að vinna venjulega verkamannavinnu og enn eldist fólkið sem fyrir er. Hverju fyrirtækinu á fætur öðru er lokað þannig að m.a.s. verkamennirnir hafa ekki vinnu. Færð vinnu hjá bænum ef þú ert heppinn. Sparisjóðurinn, útstöð frá Kaupþingi,  sjúkrahúsið, elliheimilið og skólinn sem eru stærstu staðirnir þar sem fólk með menntun getur fengið vinnu. Og þar vinnur sama fólkið ár eftir ár þar sem ekkert annað er að hafa og hinir yngri verða að fá sér vinnu annars staðar á landinu og stofna sínar fjölskyldur þar. Það eru einungis sjö  ár síðan ég flutti í burtu frá Siglufirði og gríðarleg hnignun hefur átt sér stað þar á ekki lengri tíma. Búið að loka Íslandsbanka, 1 matvöruverslun eftir, báðar Rækjuvinnslurnar lokaðar, loðnubræðslan lögð niður og svona mætti lengi telja. Allt vinnustaðir fyrir fjölda manns og nær ekkert komið í staðinn. Kítósanverksmiðjan er enn á staðnum en það geta ekki allir fengið vinnu þar. Ef ekki væri fyrir breytingarnar og stækkunina á sjúkrahúsinu þá væri ansi lítið fyrir siglfirska iðnaðarmenn að gera enda eru margir þeirra tilneyddir til að taka að sér verkefni alls staðar um landið til að sjá sér og sínum farborða. Málarar, trésmiðir, járniðnaðarmenn sífellt að vinna einhvers staðar fjarri fjölskyldu og vinum. Engin furða að þeir vilji frekar flytja í burtu. Eitt hús hefur verið byggt þar á síðustu 10 árum og fyrir þann tíma liðu önnur 10 ár á milli húsbygginga. 2 hús á 20 árum. Nú er búið að skipuleggja sumarhúsalóðir handan fjarðarins og held það séu 2 hús risin þar. Fjöldi húsa stendur auður stóran hluta af árinu þar sem þau eru einungis nýtt sem frístundahús og fasteignaverðið þar er fáranlega lágt. Eldra fólkið býr þarna í húsunum sínum sem engan veginn borgar sig að selja til að komast í eitthvað minna og þægilegra, lifir af ellilaununum með nægjusemi og lítillæti. Að fara út eftir kvöldmat er viss upplifun á Siglufirði. Þú sérð ekki hræðu og ef ekki væri fyrir ljós í gluggum þá gæturðu allt eins haldið að þú værir staddur í draugabæ. Þér bregður ef þú sérð bíl bregða fyrir. Mér þykir afskaplega vænt um Siglufjörð og vildi óska þess að ég hefði færi á að búa þar en sá möguleiki er bara ekki fyrir hendi. Enga vinnu að hafa hvorki fyrir mig né manninn minn. Mér finnst þetta ömurlegt, að svona sé komið fyrir Siglufirði sem var stór síldarbær og þar sem lífið var sjór og saltfiskur. Hversu ömurlegt er það að menn komnir á sjötugsaldur þurfi að þvælast landshluta á milli til að hafa einhverja vinnu ef þeir kjósa að búa þar sem þeir hafa alltaf búið eða þá að eiginkonan er ein af þeim heppnu og hefur góða vinnu á staðnum.

 

 

a

Darn, er með hænu inni í stofu.

 Hleypti hundunum mínum út í morgun eins og venjulega. Búum afskekkt svo engin ástæða til að hafa þá ðí bandi. En í útihúsunum sem eru hérna heldur kona ein hænur og eru þær alltaf inni. Svo í morgun þá byrjaði litli hundurinn minn að gelta af öllum lífs og sálarkröftum. Það er óvenjulegt svo lengi sem enginn er á ferðinni þannig að ég sendi manninn minn út til að gá hvað gengi að honum. Og, hjálp, ein hænan virðist einhvern veginn hafa sloppið út og hann var búinn að króa hana af og reyndi allt hvað hann gat til að ná henni. Sem betur fer tókst það ekki, en ansi er hún nú reytt greyið, hann virðist hafa náð að kroppa fjaðrir af henni svo hún er með skallablett á bakinu. Veit ekkert hvenær hún slapp út en allavega var hún blaut og köld. Ætluðum að reyna að setja hann inn í hænsahúsið aftur en þar er allt lokað og læst. Svo að það var bara náð i hundabúrið og þar kúrir hún upp við einn ofninn í stofunni. vona að hún jafni sig greyið. Getið rétt ímyndað ykkur skammirnar sem hundgreyið fékk og nú er hann í stofufangelsi og verður þa' í allan dag. Þorir ekki að gefa frá sér múkk, veit sko alveg upp á sig skömmina.

Samviskuleysi eiturlyfjaneytenda

Er virkilega slegin yfir hverju fólki dettur í hug nú orðið. Annað hvort sér til gamans eða til að ná sér í peninga fyrir dópi. Að hóta fólki með sprautunálum til að ná sér í smáaura. Ég meina hvað er að. Skil bara ekki hvernig hægt er að koma svona fram við náungann. Systursonur minn sem er 18 ára lenti í því að verða viðskila við vini sína niðrí bæ eina nóttina og þar sem klukkan var orðin margt ákvað hann að labba bara heim þar sem hann bjó ekki langt frá miðbænum. Þótt drukkinn væri þá varð hann þess var að einhverjir voru að elta hann og er hann leit við sá hann fjóra menn koma í humátt á eftir sér. Hann tók það til bragðs að hlaupa af stað þar sem hann átti stutt eftir heim. En þér náðu honum við útidyrnar þar sem 3 héldu honum niðri og 1 skar hann með hnífi. Einhverjum vikum áður hafði hann lent í útistöðum við þá þegar þeir voru að níðast á kærustunni hans og nú átti aldeilis að hefna sín. Er þetta lið algerlega samviskulaust, skil ekki hvernig þeir geta lagst til svefns að kveldi með svona á samviskunni. Eins og myndirnar sýna ber hann  merki þessa eina kvölds um alla framtíð. Eiturlyf eru ein ömurlegasta uppfinning allra tíma og hefur skilið marga fjölskylduna eftir í sárum. Velti oft fyrir mér hvort það séu ekki margir sem eru orðnir góðir og gegnir Þjóðfélagsþegnar í dag sem eru með eitthvað svona á samviskunni og þurfa að lifa með því alla tíð. Ekki vildi ég vera þeir.

Mynd af myglusveppakjallaranum mínum

Var að skoða skýrsluna frá Löggilta matsmanninum sem ég fékk til að koma og taka út húsið á sínum tíma þegar sveppurinn uppgötvaðist. Var hreinlega búin að gleyma hvað í henni stóð og sá því ástæðu til  að rifja það aðeins upp. Skil hreinlega ekki að ekki skuli vera hægt að draga neinn til ábyrgðar nema þann sem seldi okkur húsið á sínum tíma. Ekki var það hann sem byggði það og hann átti það einungis í stuttan tíma. Húsbyggjandinn bjó sjálfur í húsinu alla tíð eða allt þar til hann byggði sér nýtt hús í hverfinu. Vona að það sé betur byggt en húsið mitt. Skoðunarskýrslan er ekki falleg lesning en hún er upp á fjórar blaðsíður alltof löng til að ég birti hana hér nema þá sem viðhengi. Hérna kemur örstuttur úttdráttur úr henni sem segir í rauninni allt sem segja þarf:

"Undirritaður óskaði eftir að grafið verði niður á drenlögn og skoðaður frágangur á lögninni. Þegar lögn var skoðuð var ekki gengið frá henni í samræmi við framangreindateikningu, engin drenmöl og engin tjörupappi. Greinilegt er að ekki hafi verið farið eftir teikningum hönnuðar er varðar frágang á drenlögn, loftrásum í veggjum og þrifalag ekki verið steypt.

Samkvæmt framangreindri skýrslu frá Sylgju Dögg Sigurjónsdóttur er mikið um myglusvepp í húsinu og stafar það án efa að miklu leyti af þeim mikla raka sem er ískriðkjallaranum. "

Við spurðum á sínum tíma hvort ekki væri örugglega drenað í kringum húsið og vorum fullvissuð um að svo væri. Venjulegur leikmaður í húsakaupum fer ekki og heimtar að grafið verður niður á drenið til að fullvissa sig um að það sé sett rétt niður. Ekki vissi ég þá um skaðsemi myglusvepps, vissi varla að hann væri til hvað þá hvernig hann leit út og eftir hverju ætti að leita. Set hér með mynd til glöggvunar. Ég er svo handviss um að einhvers staðar er einhver, annað hvort lítið barn, eða viðkkvæmur einstaklingur, en börn eru sérstaklega viðkvæm fyrir þessum óþverra, sem er sífellt lasinn án þess að nokkur skýring finnist á veikindunum. Barn sem allir halda að sé etv. með astma, barn sem er sífellt stíflað og slappt og einhverju allt öðru en myglusvepp kennt um. Varð að setja myndina inn sem skrá. Er hér fyrir neðan.

 

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• Myglumynd

Íslensk vegagerð-Hvaðan fá þeir uppskriftina???

Þetta er spurning sem mig hefur oft langað að spyrja hina háu herra hjá vegagerðinni. Víst er að ekki er þetta ein af gömlu góðu uppskriftunum sem maður stal frá mömmu sinni í gamla daga af því uppskriftin sú var sú besta í heimi. Ástæðurnar fyrir þessum pælingum mínum er annars vegar vegurinn sem ég þarf að keyra til að komast heim til mín, Sami vegur liggur að einni af aðal efnisnámu sveitarinnar og daglega keyra hann tugir vörubíla. Eins og tíðarfarið hefur verið frost og þíða tl skiptis þá þolir vegurinn þetta engann veginn og daglega þarf ég að þræða drulluhryggi og mannhæðardjúpar holur. Þið getið ímyndað ykkur útlitið á bílnum mínum eftir að vera búinn að mæta kannski 6 vörubílum, aðra leiðina, sem ausa yfir mann drullunni og ógeðinu, á vegi sem er svo mjór að þeir eiga erfitt með að mætast, Hín ástæðan er sú að nú virðist vera kominn sá árstími þegar mennirnir með skóflurnar koma, held þeir komi með farfuglunum. Nú standa þeir með skóflurnar sínar og fylla í holurnar á þjóðveginum, eina ferðina enn. Þarna eru þeir eins og krakkar í sandkassa og stappa í holurnar með skóflunum. Sömu holurnar ár eftir ár. Ég get ekki að því gert en ég spyr sjálfa mig látlaust að því hvort ekki sé hægt að finna eitthvað endingarbetra efni til að nota við íslenska vegagerð. Hingað til lands leita sérfræðingar alls staðar að úr heiminum til að nýta sér þekkingu okkar á sviði jarðhita og orkumála, svo dæmi séu tekin. Af hverju gætum við ekki leitað til eins og Kanada eða Alaska, einhvers staðar sem býr við svipaðar aðstæður og við að því er mismun á hita og kulda varðar. Verðum við ekki hreinlega að fara að leita út fyrir landsteinana að endingargóðu slitsterku efni ef þeir finna það ekki hér á klakanum til að setja í vegina til að þurfa ekki að vera að þessu klastri ár eftir ár. Smáspotti hér og þar er lagaður en alltaf er einhvers staðar eitthvað skilið eftir. Íslenskir vegir eru ekki nægilega sterkir til að þola alla þá umferð sem um vegi landsins fer. Burðarlagið er iðulega allt of þunnt, virðist alltaf miðast við lágmarkið eða að komast af með sem minnst. 60 cm burðarlag undir veg sem síðan er svo mjór að álagið á hann dreifist allt of lítið er bara ekki nóg. finnst bara að á bæ Vegagerðarinner sé sífellt verið að spara aurinn og kasta krónunni,