Sunnudagslærið komið ofan í maga!

Ég hef löngum talið mig vera nútímakonu en samt eru vissar hefðir sem ég get ekki verið án. Hefðir sem minna mig á æsku mína og það sem ólst upp við á Siglufirði. Mamma var sjómannskona þannig að hún var mikið ein með okkur sex elstu systkinin en aldrei varð maður var við að hún teldi það neitt eftir sér. Ein af hefðunum sem ég stal frá henni er sunnudagslærið, með sósu, brúnuðum, Ora baunum og öðru góðgæti. Ég veit fátt yndislegra en að fá liðið mitt hingað í mat um hádegið. Svo bara afslöppun það sem eftir er dagsins. Bíltúr ef til vill en annars bara að njóta þess að vera heima í friði og ró. Einhvern tíma skrifaði ég um uppvaxtarárin mín á Sigló og hverslags paradís sem manni fannst staðurinn vera. Ævintýrin voru endalaus og margt var brallað sem ungar mæður myndu fórna höndum yfir í dag. Við vorum úti frá morgni til kvölds og eina leiðin fyrir mömmu til að ná okkur inn í mat var að fara út í eldhúsglugga með bjölluna sína og hringja inn matinn af öllum lífs og sálarkröftum.

Við bjuggum á snjóflóðasvæði og vetur eftir vetur voru stórir tréhlerar settir fyrir svefnherbergisgluggana okkar þannig að herbergin voru myrkvuð stóran hluta vetrar. Ég man eftir tveimur snjóflóðum með bæði féllu sama dag, þann 19. des. með árs millibili. Og hvílíkt ævintýri þetta var fyri 7ára krakka vitleysinga. Við fengum sko að fara á háhest. Já, björgunarsveitirnar tóku okkur á axlirnar og báru okkur niður í bæ og heim til ömmu. Þar fengum við að sofa á vindsængum í stofunni sem var ekkert smá spennandi því að amma átti sko sjónvarp. Hvað gat verið betra en það. Töluverð leið var fyrir okkur í skólann en leiðirnar sem hægt var að fara voru óþrjótandi. Við þræddum gömlum síldarbryggjurnar, útbjuggum okkur afdrep í gömlu síldarbrökkunum sem enn stóðu þá og þvældumst um í gömlu síldarverksmiðjunum, Rauðku og Gránu. Snjór var alltaf nægur fannst manni í minningunni og að stökkva niður af húsþökum var sko mikið sport. Eftir að snjóflóðið féll á Leikskála, leikskóla bæjarins og bar hann næstum út í sjó, þá var gríðarlega spennandi að fara þangað í fjársjóðsleit. Eitt af því sem situr í minningunni um það sem fannst var ZAMARIN. Framan á bréfinu var glas með freyðandi vökva í og við sungum hástöfum: "Við fundum drykk, við fundum drykk". Þetta var frábær tími og vinirnir fjölmargir og maður gat endalaust fundið upp á einhverju nýju að bralla. Þá var ekki talið eftir sér að labba hálftíma leið í skólann, heim aftur í hádeginu og aftur í skólann klukkan eitt. Mamma og pabbi eignuðust Datsun þegar ég var tólf ára og var það fyrsti bíllinn í okkar eigu og ekki saknaði ég þess. Það er einna helst þegar veður voru virkilega slæm að maður snapaði sér far í skólann, með annað hvort gamla skólastjóranum eða kennara sem báðir bjuggu á móti okkur og aldrei var það neitt vandamál. En svo fór í í burtu 16 ára til að hefja nám við Verslunarskóla Íslands og kom ekki aftur og þá einungis í skamman tíma þegar ég eignaðist frumburðinn árið 1985. Fljótlega fluttum við til Ólafsfjarðar og ég kom ekki aftur á Sigló neim sem gestur fyrr en árið 1995 sem var gríðarlegur snjóavetur. En þetta var nú bara smá nostalgía um bæinn minn eftir að hafa dvalið þar í síðustu viku. Love Bylgja

Athugasemdir

[amaba, 13.4.2008 kl. 17:21]

hæhæ bylgja.

ég fæ svona nostalgíu kast þegr ég kem á hagamel. ég man svo vel eftir þegar við sátum við eldhúsborðið þitt í kaffi og sígó. ég sakna þess tíma og við verðum að fara að hittast og endurtaka leikinn

með kveðju

helga

[Kjartan Pálmarsson, 14.4.2008 kl. 00:01]