Laun og og lúsarlaun.

"Regluleg laun fullvinnandi launamanna voru lægst í atvinnugreininni byggingarstarfsemi og mannvirkjagerð eða 298 þúsund krónur."

Bein tilvísun úr fréttinni. Hvernig skyldi standa á þessu Haaaa????. Getur verið að ástæðan sé að stærstur hluti starfsmanna í þessarri atvinnugrein undanfarið eru ekki Íslendingar og blessaðir atvinnurekendurnir séu að notfæra sér varnarleysi þeirra og að þeir geti ekki staðið fyrir máli sínu. Nei, bara spyr. Nóg hár er taxtinn sem eigendur fyrirtækja í þessum bransa setja upp.

Laun á almennum vinnumarkaði 368 þúsund á síðasta ári

Misjafn sauður í mörgu fé!!!

Alltaf dettum við Íslendingar í þann pytt að dæma fjöldann eftir einstaklingi og þá helst þeim versta. Við verðum að hætta að líta á innflytjendur sem annað samfélag innan okkar samfélags. Og þeir verða sjálfir að hætta að líta á sig þannig. Það er ekki rétt að leyfa þeim að komast upp með að læra ekki íslenskuna þeirra sjálfra vegna. Ég þekki t.d. Pólverja og Mexikóa eins og örugglega flestir hér á þessu landi núorðið og þeir tóku þann pólinn í hæðina að aðlaga sig að Íslandi, lærðu tungumálið, fengu menntun sína metna og starfa í sínum geira. Héngu ekki í einhverju láglaunastarfi af því þeir nenntu ekki að læra íslensku og öllum var sama. Við verðum að gera íslenskunám að skyldu fyrir þá innflytjendur sem hingað koma en ekki matreiða allt fyrir þá á þeirra tungumáli og losa þá þannig undan því að þurfa að læra mál síns nýja heimalands. Auðvitað er það eðlilegasti hlutur í heimi að þeir haldi sig saman, nákvæmlega eins og við gerum með okkar ættingjum og vinum en að kalla það samfélag finnst mér ekki rétt viðhorf og þeir ættu að leita allra leiða til að brjóta það samfélag upp og falla þannig betur inn í hið íslenska.

„Pólska samfélagið hefur lokast dálítið“

Hvað ætli hann Ögmundur segi við þessu???

Að konurnar skuli voga sér að gefa Hofsósingum heila sundlaug í stað þess að afhenda honum peningana sem í laugina fóru svo hann geti úthlutað þeim sjálfur af sinni alkunnu mildi. Þær hljóta að fara í sama mannvirðingarflokk og Björgólfur í viðtalinu í Fréttablaðinu á sunnudaginn og ég hef áður vitnað í.

En þakka ykkur kærlega fyrir Lilja og Steinunn. Margt smátt gerir eitt stórt og það er yndislegt að vita að til er fólk sem getur leyft sér svona einstaklingsframtak og gerir það af öllu hjarta. Hvað ætli svona framlög frá einstaklingum og góðgerðarfélögum séu orðinn stór þáttur í íslensku samfélagi. Ég sæi t.d. sjúkrahúsin ef ekki væri fyrir þetta hugumstóra fólk sem gefur hver tækin á fætur öðru. Og hvernig væri starfsemi styrktarsamtaka eins og fyrir krabbameinssjúk börn ef ekki væru framlög einstaklinga og fyrirtækja.

Finnst vanvirðingin sem Ögmundur sýnir þessu fólki með þvílíkum eindæmum að ég get ekki einu sinni fundið orð til að lýsa hvernig mér líður. Aldrei fær anarkistinn Ögmundur, eins og hann nefnir sjálfan sig, atkvæði frá mér og mínum.

Forsetinn tók skóflustungu á Hofsósi

Vona að þeir sjái til þess að þessi samtök verði virk og öflug en ekki...

eftir sömu forskrift og hinar fjölmörgu gagnslausu nefndir hjá hinu opinbera. Hef fulla trú á þessum mönnum og þeir sýna það best og sanna að það er einstaklingsframtakið sem blívur. Öðruvísi gerist ekki neitt í okkar blessaða landi. Blessaðir ráðamennirnir sitja sem fastast á stólunum sínum fyrir framan rígfullar skrifborðsskúffurnar af ókláruðum verkefnum og reyna að komast upp með að gera sem minnst af því sem kostar eitthvað..

Gott að einhverjir verða til þess að rífa þá upp af stólunum og knýja þá til að taka á málunum áður en í of mikið óefni er komið eins og í svo mörgu öðru. Tökum þá til fyrirmyndar. Hættum að þegja og láta allt yfir okkur ganga. Byrgjum nú einu sinni brunninn áður en við dettum of langt ofan í hann.

Stofna hagsmunasamtök

Lýsi eftir svari frá Björgvin viðskiptaráðherra út af mygluhúsinu mínu

 

Það hefur ýmislegt gerst í okkar málum varðandi húsið undanfarna daga og einnig hefur verið ansi freistandi að láta eins og þetta hafi ekki gerst  og loka augunum en það hefst nú lítið upp úr því. Allavega ef ég ætla að vera Bylgja "veltiþúfa". Margur er knár þó hann sé smár en ég er einn og hálfur tommustokkur að lengd eins og maðurinn minn orðar það. En samt eru góðar fréttir og leiðinlegar fréttir sem að vísu koma ekki á óvart. Góðu fréttirnar fyrst: Nú þegar allt er tekið saman þá hefur fólk gefið okkur hvorki meira né minna en kr. 1.320.000,- og það er sko ekkert smáræði. Peningarnar hafa þegar komið sér vel. Keyptum rúmið fyrir jólin og borguðum sökkuleiningarnar fyrir nýja húsið út í hönd. Verður sennilega steypt í þær á morgun og við eigum fyrir því líka. Jibbí. Einnig hefur góður vinur okkar tekið upp á því hjá sjálfum sér að hella sér í okkar mál af þvílíkum fítonskrafti að leitun er að öðru eins. Símtölin og allur tíminn sem hann hefur eytt í okkar mál er náttúrulega algerlega ómetanlegur og ég er honum alveg afskaplega þakklát. Hundleiðinlegt að vera að berjast í þessu einn. Annar nágranni okkar er málari og er enn eitt lýsandi dæmi um góðvild náungans. Hann ætlar, hvorki meira né minna, að GEFA okkur málninguna innan í húsið. Ég er bara orðlaus og maðurinn minn veit ekkert í hvorn fótinn hann á að stíga. Svo þetta er allt á beinu brautinni.

Leiðinlegu fréttirnar eru þær að aðstoðarmaður Jöhönnu Sigurðardóttur var sá eini af þeim fjórum ráðherrum sem ég hef skrifað um mín mál sem sá ástæðu til að svara mér. Í svari sínu sagði hann að vísu að þetta tilheyrði ekki þeirra málaflokki en bað um leyfi mitt til að vísa þessu til Björgvins viðskiptaráðherra sem hann svo gerði strax. En nú eru liðnar nokkrar vikur síðan og enn hef ég ekkert heyrt frá Björgvini blessuðum eða aðstoðarmanni hans. Þessir blessuðu ráðherra virðast engan áhuga hafa á að kynna sér myglusvepp og mögulegar afleiðingar hans hvort sem er á félagslega sviðinu, tryggingasviði eða öðru. Hentar þeim betur að láta eins og hann sé ekki til á Íslandinu góða. Hélt samt að þeir þyrftu að svara öllum erindum sem þeim berast á einn eða annan hátt að annað væri brot á stjórnsýslulögum en svona er ég vitlaus.

Harði Geir á nýfundnum Labradorbakka!!

Þessi samningur kemur á hárréttum tíma eða þannig. Kannski verður þessi samningur til að bjarga efnahagsmálunum og gott að Geir gefi sér tíma til að sinna jafn mikilvægum  málum og þessum. Lífsnauðsynlegt fyrir okkur að efla samstarf á sviðum menninga og lista. Vona að hann hafi ekki þurft að ganga í gegnum sömu pínu á ferðalaginu og Ögmundur Jónasson lýsir í fréttablaðinu í gær. Að hafa ekki val um hvort maður ferðast á Saga Class eða almennu farrými er náttúrulega ekki nokkrum manni bjóðandi.

Samið um samstarf við Nýfundnaland og Labrador

Greyið hann Ögmundur!!!

 

Mikið óskaplega kenni ég í brjósti um fólk eins og Ögmund Jónasson sem lendir í þeirri aðstöðu að eiga ekkert val. Að geta ekki valið um hvort maður ferðast á Saga Class eða almennu farrými hlýtur að vera alger áþján. Aumingja maðurinn þarf ábyggilega á áfallahjálp að halda þegar heim er komið.

Að geta látið svona nokkuð út úr sér án þess að roðna eða blikna hlýtur að krefjast einstakra hæfileika. Auðvitað hefur maðurinn val eins og í flestu öðru í lífinu. Hann gæti t.d. valið að fara fram á að láta bóka fyrir sig á almennu farrými svo hann losni nú við heitu handklæðin, kampavínið og önnur álíka pyntingartæki ræfillinn. Eða hann gæti einfaldlega boðið öðrum farþega, gamalli konu eða einhverjum upp á að skipta við sig um sæti svo það fari nú sæmilega um viðkomandi á ferðalaginu. Ég hef ekki mikla trú á að flugáhöfnin setti sig mikið upp á móti því. Guð hjálpi honum ef hann einn daginn stendur frammi fyrir því að þurfa að taka stærri ákvörðun en þetta, ákvörðun sem gæti skilið á milli lífs og dauða. Hann lætur kannski ritarann sinn taka ákvörðunina fyrir sig og segir svo að hann hafi ekki haft neitt val.

Í sömu grein lætur hann vaða á súðum um Björgólf og aðgerðir hans í þágu almennings. Ekki getur hann unnt neinum að sýna sjálfstætt framtak og að láta sér þannig annt um náungann. Nei, hann vill sjálfur fá vald yfir peningunum sem Björgólfur hefur eignast með vinnu og eljusemi og ráðstafa þeim að eigin vild. Peningum sem Björgólfi er bæði i ljúft og skylt að úthluta vegna þess að hann býr yfir metnaði fyrir landið sitt og framþróun þess. Hann hefur það sem íslensk yfirvöld hafa ekki, skýra  framtíðarsýn á í hvernig landi hann vill búa og er tilbúinn að leggja sitt af mörkum til að svo geti orðið. En það finnst Ögmundi ekki boðlegt, hann vill hjakka í sama gamla farinu sem er löngu orðið augljóst að virkar engan veginn og finnst að ríkið eigi að vera með puttana í öllu. Af hverju flytur hann ekki bara til Rússlands eða Kína. 

Hugsunarvilla í innflytjendamálum???

Jæja, nú geri ég sjálfsagt einhverja reiða en svona gerir bloggið mann, gersamlega ómögulegt að halda skoðunum sínum bara fyrir sjálfan sig. Og eitt er það mál sem ég hef velt svolítið fyrir mér og það er hvaða leið stjórnvöld og aðrir viðeigandi aðilar hafa valið að fara í innflytjendamálum. Þá er ég að tala um þjónustuna sem innflytjendum er boðið upp á og er að mörgu leyti góðra gjalda verð. Erum við samt ekki að ganga aðeins of langt í að auðvelda innflytjendum að aðlaga sig hér í landinu okkar. Ég hef alltaf haldið að þegar útlendingar taka ákvörðun um að flytja til nýrra landa þá sé það þeirra að aðlaga sig að viðkomandi samfélagi en EKKI að samfélagið þurfi að aðlaga sig að þeim eins og mér finnst vera orðin krafa um á svo mörgum sviðum hérlendis. Aldrei myndi Íslendingar sem flytja til annarra landa láta hvarfla að sér að fara fram á að þeirra nýja bæjarfélag, hvort sem það er Hanstholm í Danmörku eða Istanbul setji allt fram á íslensku um það sem þeir þurfa að vita. Þeir bara leggja sig fram um að læra tungumálið, að aðlaga SIG að nýja landinu. Erum við ekki bara að draga á langinn að innflytjendur aðlagi sig íslensku samfélagi með því að hlaupa svona undir rassinum á þeim. Bjóða upp á að þeir verði alltaf útlendingar í okkar landi. Sér þjóðflokkur sem alltaf verður litinn öðrum augum. Hvað ætlum við að ganga langt í þessum efnum. Ætlum við að byggja moskur og gera Íslendinga að Múslimum eða grískum rétttrúnaðarmönnum svo að blessuðum útlendingunum líði nú betur í landinu og finnist þeir vera heima hjá sér. Þeir  eru ekki heima hjá sér og það er þeirra eigið val. Ef þeir vilja ekki eða geta ekki aðlagast okkar samfélagi, nú þá verða þeir bara að fara heim aftur. Þeir komu hingað að eigin vali og örugglega ekki með það að markmiði að breyta Íslandi og gera það að sínu. Þeir komu og skuldbundu sig þannig til að gerast Íslendingar og ef þeir hafa ekki metnað í sér til að læra íslensku og að læra á íslenskt samfélag nú þá er enginn sem bannar þeim að fara. 

 

Ömmuhelgin búin :(

Hvílík forréttindi það eru að eiga litla ömmustelpu sem fær að koma í heimsókn um helgar og eyða tíma með ömmu sinni og afa og er algerlega sátt við það. Móttökurnar sem amma fær eru yndislegar, hún tekur utan um mig, klappar mér á bakið og kyssir mig. Amma!!! segir hún og klappar mér enn meira.  Hún er svo blíð, ljúf og róleg hún Kolbrún Kara mín að það er leitun að öðru eins. Hún verður tveggja ára í næsta mánuði og ég get talið á fingrum annarrar handar hversu oft ég hef heyrt hana t.d. gráta. Hún er svo sátt og sæl með lífið, sofnar glöð og vaknar glöð. Að vísu svindlar amma gamla pínu og kúrir hjá henni á nóttunni en það var alltaf mitt mottó þegar mín börn voru lítil að þau sofnuðu sátt. Svefn var aldrei neitt neikvætt eða barningur við að koma þeim í rúmið, þau vissu sem var að háttatímanum fylgdi skemmtilegur tími með mömmu, lestur, gaul og gaman. Þau höfðu líka hvert annað og sváfu jafnvel öll saman í einu rúmi og enn í dag eru þau mjög náin. Sömu seremóníu hef ég við Kolbrúnu mína, það þarf að ákveða hvar dúkkan á að lulla, velja tvær bækur og svo syngja tvö þrjú lög. Og hún er svo góðhjörtuð þessi elska að þegar amma segist svo vera þreytt og ætli núna að lulla, þá kyssir hún mig og fer svo að sofa. En helgin var vægast sagt frábær, ekki spillti fyrir dásamlegt veðrið á laugardagsmorgninum. Við vorum komnar út um hálfníu og vorum úti í einn og hálfan tíma. En mín var samt ekki búin að fá nóg he he. Eftir að hafa verið inni í u.þ.b klukkustund þá opnaði mín útihurðina og ætlaði út, á sokkabuxum og bol. En nei, hún sá að sér, sneri við í dyrunum sótti húfuna sína og setti hana á kollinn og þá var mín fær í flestan sjó. Ég gat ekki annað en leyft henni að príla yfir þröskuldinn og út þó fáklædd væri. Hún var svo ánægð með sig. Þarna sprangaði hún um á stéttinni svo ánægð yfir að hafa munað eftir húfunni, húfan sú bjargaði sko öllu. Það var þreytt dama sem lagði sig um hádegisbilið þennan laugardag og svaf til klukkan hálffjögur.... og amma líka. Kolbrún er ekki mikið fyrir sjónvarp eða barnaefni en Skoppu og Skrítlu getur hún horft á endalaust, það er eitthvað við framsetningu þeirra sem heillar hana gjörsamlega og Lúsí finnst henni algert undur. Afi fór svo út með dömuna á sunnudagsmorgninum svo amma gæti ryksugað. Það tæki er henni ekki vel við og miklu betra að skoða gogg gogg með afa á meðan. En það voru fleiri gestkomandi á Fellsenda þessa helgina, nefnilega hún Skotta. Skotta er hundurinn hennar Kolbrúnar og þvílík sæla fyrir hana að komast í sveitina og fagnaðarfundir þegar hún og Moli hittast. Brúnó uppveðrast ekki eins enda blöskrar honum ólátagangurinn í hinum tveimur og er sífellt að skamma þau og reyna að siða þau. Þau láta sér fátt um finnast og láta bara eins og þau sjái hann ekki. Það eru gríðarleg forréttindi að geta hleypt hundunum frjálsum út bara þegar þeim sýnist. Hér er enginn sem þau mögulega  gætu truflað þar sem þetta er eini bærinn á svæðinu, köllum þetta stundum heimsenda. En mamma og pabbi voru svo komin upp úr hádegi að sækja dúlluna sína og það voru fagnaðarfundir. Í næsta mánuði er svo von á barnabarni númer tvö frá yngsta syninum og ég get ekki beðið. Fæðingin hefur tvisvar farið af stað en í bæði skiptin tókst að stoppa það með lyfjum svo ætli krílið láti ekki svo bíða eftir sér á endanum. Ég á nú eftir að fá að stela þeirri dömu líka vonandi.

Útópía um draumalandið Ísland.

Árið er 2025, vorið er í nánd og fyrstu farfuglarnir eru farnir að láta í sér heyra í morgunsárið. Ég er enn búsett í Hvalfjarðarsveit en er ekki nema augnablik að skella mér til Reykjavíkur sem þjónar sem aðal þjónustusvæði sveitarinnar. Sundabrautin breiðir úr sér í öllu sínu veldi, fjögurra akreina vegur byggður úr nýju slitsterku efni sem ekki þarfnast mikils viðhalds. Vegagerðin er orðið eitt stærsta og mikilvægasta fyrirtæki landsins og mikil ásókn í eigendaaðild á þeim tíu árum sem liðin eru síðan hún var seld til einkaaðila. Reykjavík hefur breyst í nokkurs konar miðstöð atvinnu og þjónustu en fólkið kýs að búa utan við aðal athafnasvæðin og hefur komið sér fyrir allt í kring í um 100 km. radíus um borgina. Gríðarstórt nýtískulegt sjúkrahús trónir yfir borginni og skapar fjölda starfa og annar fullkomnlega eftirspurn þrátt fyrir sívaxandi fólksfjölda. Svokölluð menntasetur eru staðsett víða um borgina og þar búa og starfa námsmenn landsins. Samgöngur frá útstöðunum eru hraðar og góðar og ekki er mikið um einkabíla í borginni þar sem fólkið kýs að nota almenningssamgöngurnar. Svokallaðir hraðbílar keyra helstu stofnbrautir á hálftíma fresti til borgarinnar frá öllum útstöðunum og þar skiptir fólk yfir í litla þægilega vagna sem flytur það á áfangastað. Nú er ekki lengur þörf á að landsbyggðarfólk þurfi að flytja sig á höfuðborgarsvæðið til að geta séð sómasamlega fyrir sér og sínum. Því um land allt hafa verið byggð svipuð þjónustusvæði þar sem allt er til staðar sem þarf. Opinberar stofnanir hafa þar sínar útstöðvar svo fólk þurfi ekki að leita til Reykjavíkur eftir nauðsynlegri þjónustu. Bankarnir og fjármálafyrirtækin starfrækja einnig hluta af sínum fyrirtækjum þar og útvega þar með hæfileikaríku fólki vinnu við hæfi í sinni heimabyggð. Um allt land hafa vegirnir verið lagaðir að þörfum nútímaþjóðfélagsins með göngum, brúm og breikkun á vegum og samgöngur á milli lágmarkaðar á þann hátt. Hraðbílar ganga einnig þar til miðstöðva landshlutanna og skólarnir eru hágæðaskólar þar sem framtíðarsýn er höfð í fyrirrúmi og hönnunar- og skipulagsstofur eru í hverri miðstöð. Verslun blómstrar í minni bæjunum þar sem mikið er um sumarhús og aðra frístundabyggð og uppbygging þjónustu hvers bæjar fer eftir eðli afþreyingar og atvinnu sem þar er boðið upp á. Fiskvinnslan blómstar sem aldrei fyrr þar sem flutningskostnaður er nú í lágmarki með svona mikilli styttingu vegalengda og í hverjum landshluta er fyrirtæki sem byggir afkomu sína á sjávarútvegi. Bændur anna varla sífellt aukinni eftirspurn eftir lífrænni heimaframleiddri vöru eins og grænmeti og mjólk og sérútbúnir bílar sjá til þess að vara þeirra komist ávallt fersk og ný á borð landsmanna. Skyr hefur slegið í gegn sem útflutningsvara sökum hollustu þess og íslensk hugbúnaðarfyrirtæki hafa áunnið sér traust og skapað sér gott orð erlendis og nú eru þau á víð og dreif um landið. Atvinnuleysi er ekki til lengur og Ísland er orðið eitt eftirsóttasta land í heimi hjá ferðamönnum eftir að við snerum við á þeirri braut að drita niður húsum á hverjum gróðurblett landsins en nýtum í staðinn gömlu rómantísku húsin úti á landi. Ísland er land tækifæranna ef við bara gætum komist sómasamlega um.