Sunnudagslærið komið ofan í maga!

Ég hef löngum talið mig vera nútímakonu en samt eru vissar hefðir sem ég get ekki verið án. Hefðir sem minna mig á æsku mína og það sem ólst upp við á Siglufirði. Mamma var sjómannskona þannig að hún var mikið ein með okkur sex elstu systkinin en aldrei varð maður var við að hún teldi það neitt eftir sér. Ein af hefðunum sem ég stal frá henni er sunnudagslærið, með sósu, brúnuðum, Ora baunum og öðru góðgæti. Ég veit fátt yndislegra en að fá liðið mitt hingað í mat um hádegið. Svo bara afslöppun það sem eftir er dagsins. Bíltúr ef til vill en annars bara að njóta þess að vera heima í friði og ró. Einhvern tíma skrifaði ég um uppvaxtarárin mín á Sigló og hverslags paradís sem manni fannst staðurinn vera. Ævintýrin voru endalaus og margt var brallað sem ungar mæður myndu fórna höndum yfir í dag. Við vorum úti frá morgni til kvölds og eina leiðin fyrir mömmu til að ná okkur inn í mat var að fara út í eldhúsglugga með bjölluna sína og hringja inn matinn af öllum lífs og sálarkröftum.

Við bjuggum á snjóflóðasvæði og vetur eftir vetur voru stórir tréhlerar settir fyrir svefnherbergisgluggana okkar þannig að herbergin voru myrkvuð stóran hluta vetrar. Ég man eftir tveimur snjóflóðum með bæði féllu sama dag, þann 19. des. með árs millibili. Og hvílíkt ævintýri þetta var fyri 7ára krakka vitleysinga. Við fengum sko að fara á háhest. Já, björgunarsveitirnar tóku okkur á axlirnar og báru okkur niður í bæ og heim til ömmu. Þar fengum við að sofa á vindsængum í stofunni sem var ekkert smá spennandi því að amma átti sko sjónvarp. Hvað gat verið betra en það. Töluverð leið var fyrir okkur í skólann en leiðirnar sem hægt var að fara voru óþrjótandi. Við þræddum gömlum síldarbryggjurnar, útbjuggum okkur afdrep í gömlu síldarbrökkunum sem enn stóðu þá og þvældumst um í gömlu síldarverksmiðjunum, Rauðku og Gránu. Snjór var alltaf nægur fannst manni í minningunni og að stökkva niður af húsþökum var sko mikið sport. Eftir að snjóflóðið féll á Leikskála, leikskóla bæjarins og bar hann næstum út í sjó, þá var gríðarlega spennandi að fara þangað í fjársjóðsleit. Eitt af því sem situr í minningunni um það sem fannst var ZAMARIN. Framan á bréfinu var glas með freyðandi vökva í og við sungum hástöfum: "Við fundum drykk, við fundum drykk". Þetta var frábær tími og vinirnir fjölmargir og maður gat endalaust fundið upp á einhverju nýju að bralla. Þá var ekki talið eftir sér að labba hálftíma leið í skólann, heim aftur í hádeginu og aftur í skólann klukkan eitt. Mamma og pabbi eignuðust Datsun þegar ég var tólf ára og var það fyrsti bíllinn í okkar eigu og ekki saknaði ég þess. Það er einna helst þegar veður voru virkilega slæm að maður snapaði sér far í skólann, með annað hvort gamla skólastjóranum eða kennara sem báðir bjuggu á móti okkur og aldrei var það neitt vandamál. En svo fór í í burtu 16 ára til að hefja nám við Verslunarskóla Íslands og kom ekki aftur og þá einungis í skamman tíma þegar ég eignaðist frumburðinn árið 1985. Fljótlega fluttum við til Ólafsfjarðar og ég kom ekki aftur á Sigló neim sem gestur fyrr en árið 1995 sem var gríðarlegur snjóavetur. En þetta var nú bara smá nostalgía um bæinn minn eftir að hafa dvalið þar í síðustu viku. Love Bylgja

Of seint í rassinn gripið!!!

Kristján Möller talaði fjálglega um það í fjölmiðlum á dögunum hversu miklu meira væri nú eytt í vegagerð og samgöngubætur heldur en áður. Það er vissulega góðra gjalda vert og ég tel að við höfum verið heppin að fá hann sem samgönguráðherra í núverandi ríkisstjórn og ekki hægt þar að hengja bakara fyrir smið. Hann tekur við vægast sagt illa reknu búi þar sem metnaðarleysi hefur ráðið för og framtíðarsýn á íslenskt samfélag hefur algerlega skort. Við erum áratugum á eftir í nauðsynlegri framþróun vegakerfisins og erum heldur betur að bíta úr því núna. Fyrrverandi ríkisstjórnir ættu að skammast sín fyrir framtaksleysið og fjársveltið sem þeir leyfðu sér að bjóða okkur upp á þegar til vegagerðar kom. Að vera enn að keyra malarslóða sem þessir blessuðu menn kalla vegi nær náttúrulega ekki nokkurri átt á 21. öldinni. Að vera með vegakerfi sem svipar til vega annarra landa fyrir heilli öld síðan töldu þessir háu herrar fullgott fyrir okkur. Og nú er það svigrúm sem hefði gefist til úrbóta löngu uppurið. Um allt land er orðin alger nauðsyn að bæta vegakerfið en það er dýrt og ekki hægt að gera allt í einu. Að þeir skyldu leyfa þessu að fara svona er ófyrirgefanlegt og ég velti fyrir mér hversu mörgum mannslífum þarf að fórna fyrir slóðahátt þeirra á þeim tíma sem þeir fóru með stjórn þessara mála. Og nú erum við runnin á rassgatið með vegagerð eins og svo margt annað og fólk þarf að gjalda fyrir það með lífi sínu eða heilsu. Að þjóð sem státar af einni mestu bílaeign í heimi eigi ekki til mannsæmandi vegi fyrir alla þessa bíla er fáranlegt. Þetta er staðreynd sem hefur lengi verið vitað um og kristaltært að svona ættu þessi mál eftir að þróast. Svo þessir menn hafa enga afsökun og ég öfunda ekki Kristján að eiga eftir að ráða fram úr þessum málum.

Engin tvöföldun í bráð

Mamma og flókamyndirnar hennar

 

Mátti til með að setja hér inn mynd sem sýnir brotabrot af því sem mamma er að gera nú þegar ég er komin heim frá Sigló. Brunaði suður til að geta fengið að hafa barnabarnið yfir helgina, hana Kolbrúnu Köru. Það voru tveir glaðir hundar sem tóku á móti mér við heimkomuna og skömmu síðar bættist sá þriðji við, einnig kominn í helgarpössun. Elskar að koma í sveitina og skrattast úti eins og hún vill. Kötturinn lætur sér fátt um finnast eins og við er að búast, rétt opnaði annað augað. Mikið er nú yndislegt að eiga dýr engin hætta á að maður verði einmana með svo góða félaga. En góða helgi kæru bloggvinir og allir hinir. Er farin að dekra við ömmubarnið.

Blogg um myglusvepp á Keilissvæðinu

Af minni alkunnu snilld þá tekst mér nú engan veginn að biðja hann Eyþór um að vera bloggvinur minn en ég rakst á bloggið hans þar sem hann fjallar á skipulegan hátt um myglusveppinn þarna og hvað er verið að gera til úrbóta í þeim málum. Gleður mig mikið að einhverjir taki þessi mál loks alvarlega enafgreiði  þetta ekki bara sem mýtu eða taugaveiklunarhjal. Ímynda mér  að blessaðar íbúðirnar hafi nú ekki haft gott af því að standa auðar og ókyntar á okkar kalda landi. Ef þar frostsprakk svo líka ja, þá er nú aldeilis búið að búa til kjöraðstæður fyrir sveppinn að vaxa í þegar hiti er kominn aftur á íbúðirnar, svo fyrir mitt leyti þá tek ég þessum útskýringum að um galla í einangrun hafi verið að ræða með dálitum fyrirvara. En hér er slóðin á Bloggið hans Eyþórs. Endilega kíkið á þetta og sýnum honum stuðning í þessari baráttu.

http://eythorgud.blog.is

 

Dæmigerð skítredding sem kemur alltof seint

Það þurfti þekktan einstakling til , sjálfur Björgvin Halldórsson steig fram þar sem dóttir hans var ein þeirra sem slösuðust á Reykjanesbrautinni. Alveg dæmigert fyrir hugsunarhátt  vegagerðarbossanna. Ekkert gert fyrr en einhver mikils metinn í þjóðfélaginu lætur í sér heyra. Nákvæmlega sama sagan og þegar þingmaður vænn og grænn keyrði út af á Vatnsskarðinu. Þá var hætt við að afnema NMT símakerfið um stundarsakir. Af hverju í andsk. þarf þetta sífellt að vera svona. Af hverju þurfti svona marga til að stórslasa sig áður en gripið var til viðeigandi ráðstafana. Hvar er virðing þessara manna fyrir mannslífum og fela sig svo á bak við einhverja verktaka er bara barnalegt. Ekki eru það þeir sem stjórna, ja nema þegar vegagerðarmönnum hentar eins og í þessu tilviki. Sá tími sem þeir hafa gefið sér til að taka ákvörðun um framhald Reykjanessbrautarinnar er orðinn alltof langur og hreinlega tími sem ekki var ráðrúm til að taka sér eins og dæmin augljóslega sanna. Spýtið í lófana og látið verkin tala, það er það eina sem komið getur til bjargar og forðað fleirum frá að stórslasa sig þarna. Hættið þessu bölv. hálfkáki, reynið að sýna fólki þá virðingu sem það á skilið og lagið þennan flöskuháls strax.

Úrbætur á Reykjanesbraut

Ný leið fundin til að plokka af vörubílstjórum

Enn einu sinni eru þeir sem ekkert vit hafa á vörubílum og akstri þeirra að láta ljós sitt skína. Ég sé þá fyrir mér þar sem þeir sitja skrimtandi hringinn í kringum fundarborðið sitt sjálfsánægðir og hreyknir yfir að vera búnir að finna enn eina leiðina til að gera vörubílstjórum erfiðara fyrir og ná af þeim meiri peningum. Hvernig væri að þessir menn stigu nú einu sinni upp í vörubíl svo þeir fái einhverja hugmynd um um hvað þeir eru að tala. Hvað ætla þessir nýríku bubbar að gera þegar þeir eru búnir að setja alla sjálfstæða bílstjóra á hausinn og enginn er til að keyra í grunninn á nýja fína húsinu þeirra sem helst þarf að endurnýja á 10 ára fresti. Hvaða önnur stétt í landinu er skikkuð á endurmenntunarnámskeið á fimm ára fresti, námskeið sem eru e.t.v. kennd af mönnum sem hafa mun minni starfsreynslu en bílstjórarnir sjálfir. Hvað halda þessir menn að þeir séu að ætla sér að kippa framfærslunni af fjölda fjölskyldna með einu pennastriki ef menn mæta ekki á þessi gagnslausu námskeið. Reynslan er besti kennarinn í þessum bransa sem öðrum og þessir háu herrar ættu að sjá sóma sinn í því að reyna að breyta viðhorfum sínum til atvinnugreinarinnar. Það er níðst á vörubílstjórum eins og einhverjum minnihlutahópi líkt og gert var við gyðinga og litaða hér áður. Það gleymist alltaf að þetta eru bara venjulegir menn sem eru að vinna vinnuna sína en ekki einhver óþjóðalýður sem alveg má missa sín og best er að losna alveg við. Alla vega þekki ég hvergi til annarrar atvinnugreinar þar sem hver aðilinn á fætur öðrum sætir lagi við að troða inn reglugerðum, sektum og refsingum til þess eins að reyna að losna við þá af yfirborði jarðar.

Óku flautandi og blikkandi á brott

Að gera hlutina af alúð er vinna sem gefur til baka!

Klukkan er níu þennan fimmtudagsmorgun og hér í Siglufirði kyngir niður snjónum eins og svo oft áður. En það er tiltölulega hlýtt og stillt svo það gerir bara ekkert til. Siglufjörður er og verður snjóþungur og margan skaflinn hefur maður klofað í gegnum árin til að komast leiðar sinnar og kippir sér ekki mikið upp við smá hríðarhraglanda.

En tilefni þessara skrifa minna er ekki snjókoman þennan mæta morgun heldur mamma mín og heimilið sem hún hefur búið sér og sínum hér í bænum. Ég hef farið víða en hvergi hef ég fundið fyrir annarri eins hlýju og væntumþykju á bak við þá hluti sem fylla húsið hennar. Hús og hýbýli hefðu lítinn áhuga, held ég, þar sem hér er ekkert verið að kaupa fræg merki eða hönnun. Nei, hér eru flestir hlutirnir komnir til ára sinna eða keyptir í RL búðinni og síðan fer mamma um þá höndum og gerir þá að sínum. Allt hér innandyra ber vott um listræna hæfileika hennar, málverkin á veggjunum eru eftir hana, myndir og smáhlutir unnir úr þæfðri ull og annað eftir því. Jafnvel þvottahúsið er listaverk út af fyrir sig þar sem veggirnir eru málaðir og stenslaðir eins og henni einni er lagið. Þvottaklemmurnar kúra í 40 ára gamla pokanum sínum, málaðar blómamyndum og öðru fallegu munstri sem lýsir kannski vel allri þeirri natni sem hún leggur í sín störf. Leirmunir og styttur dreifa sér á smekklegan hátt um húsið, einnig eftir hana og gamli bókaskápurinn með 200 og 300 ára gömlum bókum er í öndvegi í sjónvarpsholinu. Já, mamma mín er listamaður fram í fingurgóma og það virðist vera alveg sama hvað hún tekur sér fyrir hendur það verður allt alveg meiriháttar flott. Hún var ekkert að eyða í nýja eldhúsinnréttingu heldur gerði bara þessa gömlu að sinni og flottari innréttingar sér maður ekki oft. Ömmustelpurnar fengu að mála glerlistaverk á eldhúsgluggann og þannig merkja sér hluta af húsinu hennar ömmu. Eitt stykki raðhús er úti í garði handa fuglunum sem maðurinn hennar smíðaði og gefur þeim samviskusamlega að borða á hverjum morgni. Hvergi finn ég eins mikla hugarró og þegar ég kem í húsið þeirra mömmu og Jóns, þar sem allt virðist renna svo fyrirhafnarlaust og mamma situr með heklið sitt eða prjónana því ekki getur hún verið aðgerðarlaus. Ég vildi að ég hefði fengið þessa hæfileika hennar en verð víst að sætta  mig við að svo er ekki og fer bara hingað til að njóta þessa einstaka andrúmslofts.

Vegagerðin og sá fornaldarhugsunarháttur sem þar virðist ráða.

Oft áður hef ég tjáð mig um Vegagerðina hér inni og orðið all skýrt að ég hef ekki mikið álit í karlinum sem þar stendur í brúnni og held í þá veiku von að Kristján Möller detti ekki ofan í hítina með þeim og bara leyfi þeim að stjórna framvindu og þróun samgangna á okkar Ísakalda landi. Eftir að hafa lesið um enn eitt slysið á Reykjanesbrautinni þá bara er mér nóg boðið. Það er ekki endalaust hægt að kenna um ofsaakstri eða öðrum glæfraskap. Það verður að fara að skoða málin frá réttu sjónarhorni og aðstæður þarna eru ekki nokrum manni bjóðandi hvort sem þeir kjósa að fara varlega eða ekki. Þetta á ekki að þurfa að vera svona og hvað mánuð eftir mánuð. Nauðsyn brýtur lög og virðingarleysið sem mér finnst þeir sýna samborgurum sínum með þessu háttalagi er fyrir neðan allar hellur. Við höfum öll rétt á og ég geri hreinlega þá kröfu til samgönguyfirvalda að þetta verði lagað og það strax. Umferðarstofa hefur barist með kjafti og klóm en fyrir daufum eyrum, Mikilmennsubrjálæðið í þessum háu herrum er svo gríðarlegt að þeim finnst þeir ekki þurfa að hlusta á neinn. Við stjórnum ha ha, við erum sko bossarnir. Fornaldarhugsunarhátturinn hjá þeim minnir mig bara á þegar bændurnir mótmæltu komu símans á sínum tíma. Fannst hann sko alger óþarfi. Er þetta staðreyndin með Vegamálayfirvöld, finnst þeim alger óþarfi að byggja upp og bjóða upp á mannsæmandi vegi um landið. Finnst þeim þetta kannski bara frekja í okkur sem höfum skrölt malarslóða í tugi ára og gerum enn. Ísland og Íslendingar hafa alla burði til að verða þjóð hátækni og hér er fullt af góðu fólki sem ber framtíð landsins okkar fyrir brjósti og hefur skýra framtíðarsýn því til handa. En það gengur ekki hér hjá okkur frekar en öðrum að byrja á þakinu. Við verðum fyrst að byggja sterka, trausta undirstöðu undir það land sem við viljum að Ísland verði og það þýðir góðir vegir, tryggar samgöngur, og aðstöðu til að hægt sé keyra miðað við aðstæður. Sumir kjósa að keyra hratt, og þá verður að vera til akrein fyrir þá, aðrir keyra löturhægt og skapa þannig stórhættu í umferðinn, með hvatningu til framúraksturs, þannig að það gefur augaleið að það gengur ekkert upp að hafa sömu akrein fyrir báða. Svo eru það að sjálfsögðu öll þungaumerðin, hvernig er hægt að bjóða fólki upp á að eiga á hættu að fá yfir sig heilu vörubílsfarmana. Að sjálfsögðu eiga að vera til sér akreinar fyrir þá og aðrar vinnuvélar svo þeir þurfi ekki að vera ergja annað fólk í umferðinni. Hvernig er svo með reglugerðina hjá EES, þar sem segir að vegagerðin eigi að skila vegunun hálkufríum fyrir ákveðinn tíma á morgnan. Þeir gera að sjálfsögðu ekkert með það, munur að geta pikkað svona úr þessum reglugerðum eftir behag. Svo rýna þeir í þessar sömu reglugerðir til að finna fleiri og fleiri leiðir til að geta sektað atvinnubílstjóra. Allt kostar þetta peninga en ég vilfrekar að skattpeningum okkar sé eytt í þetta en að reyna að koma öllum þeim óheppnu einstaklingum sem slösuðust eða létust vegna ófullnægjndi vega og fyrirbyggja þannig þann ósanngjarna fórnunarkostnað. Verðum að hætta að kasta krónunni og spara aurinn. Fáum fleiri einkaaðila í lið með okkur, einkaaðila sem hafa margra ára reynslu og hægt er að treysta og leyfum vegagerðinni ekki lengur að komast upp með að taka fyrirfram dauðadæmdum tilboðum og setja þannig fjölda undirverktaka á hausinn óbeint með því að velja vanhæfan mannskap í að vinna verkin fyrir sig, bara til að spara nokkrar krónur. Sparnaður sá er orðinn alltof dýr.

Jú, endilega bíða þar til fleiri eru fallnir!

Finnst þetta vægast sagt óheppilegt orðaval hjá virðulegum Einari og kannski lýsandi fyrir hugsunarhátt þann sem viðgengst hjá þeim sem eitthvað hafa með vegamál að gera. Og ekki bara þeim, eins og ég hef áður sagt þá virðist aldrei vera hægt að gera neitt til að byrgja brunninn fyrr en alla vega tugir eru dottnir ofan í hann. Þessi reddingafyrirhornhugsunarháttur er eitthvað sem alltof lengi hefur viðgengist á Ísalandinu við allt og allt. Nú er mál að rífa hausinn úr sandhrúgunni, horfa til framtíðar og hætta þessum smásmugu og nánansarhætti við það sem kostar einhverja peninga. Það er alltof dýrt að hugsa svona, við erum ekki lengur þjóð skorts og fátæktar. Segjum stopp við fátæktarhugsunarhætti vegagerðarinnar. Þeir verða að fara að opna augun fyrir því að Ísland er Ísland nútímans en ekki gamalt örbirgðarsamfélag þar sem hægt er að bjóða fólki upp á allt.

Fleiri slys og óhöpp

Konur Íslands Í dag er.... ....alþjóðlegur dagur

brjálæðislega glæsilegra og geysilega gáfaðra kvenna þar sem boðorðið er:Lífið á ekki að vera rólyndis rölt að grafarbakkanum með það að markmiði að komast örugg á áfangastað í huggulegum og vel varðveittum líkama. Miklu heldur á það að vera blússandi gleðibuna og ískrandi yndisflug með súkkulaði í annarri og vínglas í hinni í fullnýttum og gatslitnum skrokki öskrandi:

        -Fjárans fjör sem þetta er!-

Varð að stela þessu af bloggsíðu kærrar vinkonu. Gargandi snilld.