Lýsi eftir svari frá Björgvin viðskiptaráðherra út af mygluhúsinu mínu

 

Það hefur ýmislegt gerst í okkar málum varðandi húsið undanfarna daga og einnig hefur verið ansi freistandi að láta eins og þetta hafi ekki gerst  og loka augunum en það hefst nú lítið upp úr því. Allavega ef ég ætla að vera Bylgja "veltiþúfa". Margur er knár þó hann sé smár en ég er einn og hálfur tommustokkur að lengd eins og maðurinn minn orðar það. En samt eru góðar fréttir og leiðinlegar fréttir sem að vísu koma ekki á óvart. Góðu fréttirnar fyrst: Nú þegar allt er tekið saman þá hefur fólk gefið okkur hvorki meira né minna en kr. 1.320.000,- og það er sko ekkert smáræði. Peningarnar hafa þegar komið sér vel. Keyptum rúmið fyrir jólin og borguðum sökkuleiningarnar fyrir nýja húsið út í hönd. Verður sennilega steypt í þær á morgun og við eigum fyrir því líka. Jibbí. Einnig hefur góður vinur okkar tekið upp á því hjá sjálfum sér að hella sér í okkar mál af þvílíkum fítonskrafti að leitun er að öðru eins. Símtölin og allur tíminn sem hann hefur eytt í okkar mál er náttúrulega algerlega ómetanlegur og ég er honum alveg afskaplega þakklát. Hundleiðinlegt að vera að berjast í þessu einn. Annar nágranni okkar er málari og er enn eitt lýsandi dæmi um góðvild náungans. Hann ætlar, hvorki meira né minna, að GEFA okkur málninguna innan í húsið. Ég er bara orðlaus og maðurinn minn veit ekkert í hvorn fótinn hann á að stíga. Svo þetta er allt á beinu brautinni.

Leiðinlegu fréttirnar eru þær að aðstoðarmaður Jöhönnu Sigurðardóttur var sá eini af þeim fjórum ráðherrum sem ég hef skrifað um mín mál sem sá ástæðu til að svara mér. Í svari sínu sagði hann að vísu að þetta tilheyrði ekki þeirra málaflokki en bað um leyfi mitt til að vísa þessu til Björgvins viðskiptaráðherra sem hann svo gerði strax. En nú eru liðnar nokkrar vikur síðan og enn hef ég ekkert heyrt frá Björgvini blessuðum eða aðstoðarmanni hans. Þessir blessuðu ráðherra virðast engan áhuga hafa á að kynna sér myglusvepp og mögulegar afleiðingar hans hvort sem er á félagslega sviðinu, tryggingasviði eða öðru. Hentar þeim betur að láta eins og hann sé ekki til á Íslandinu góða. Hélt samt að þeir þyrftu að svara öllum erindum sem þeim berast á einn eða annan hátt að annað væri brot á stjórnsýslulögum en svona er ég vitlaus.

Harði Geir á nýfundnum Labradorbakka!!

Þessi samningur kemur á hárréttum tíma eða þannig. Kannski verður þessi samningur til að bjarga efnahagsmálunum og gott að Geir gefi sér tíma til að sinna jafn mikilvægum  málum og þessum. Lífsnauðsynlegt fyrir okkur að efla samstarf á sviðum menninga og lista. Vona að hann hafi ekki þurft að ganga í gegnum sömu pínu á ferðalaginu og Ögmundur Jónasson lýsir í fréttablaðinu í gær. Að hafa ekki val um hvort maður ferðast á Saga Class eða almennu farrými er náttúrulega ekki nokkrum manni bjóðandi.

Samið um samstarf við Nýfundnaland og Labrador

Greyið hann Ögmundur!!!

 

Mikið óskaplega kenni ég í brjósti um fólk eins og Ögmund Jónasson sem lendir í þeirri aðstöðu að eiga ekkert val. Að geta ekki valið um hvort maður ferðast á Saga Class eða almennu farrými hlýtur að vera alger áþján. Aumingja maðurinn þarf ábyggilega á áfallahjálp að halda þegar heim er komið.

Að geta látið svona nokkuð út úr sér án þess að roðna eða blikna hlýtur að krefjast einstakra hæfileika. Auðvitað hefur maðurinn val eins og í flestu öðru í lífinu. Hann gæti t.d. valið að fara fram á að láta bóka fyrir sig á almennu farrými svo hann losni nú við heitu handklæðin, kampavínið og önnur álíka pyntingartæki ræfillinn. Eða hann gæti einfaldlega boðið öðrum farþega, gamalli konu eða einhverjum upp á að skipta við sig um sæti svo það fari nú sæmilega um viðkomandi á ferðalaginu. Ég hef ekki mikla trú á að flugáhöfnin setti sig mikið upp á móti því. Guð hjálpi honum ef hann einn daginn stendur frammi fyrir því að þurfa að taka stærri ákvörðun en þetta, ákvörðun sem gæti skilið á milli lífs og dauða. Hann lætur kannski ritarann sinn taka ákvörðunina fyrir sig og segir svo að hann hafi ekki haft neitt val.

Í sömu grein lætur hann vaða á súðum um Björgólf og aðgerðir hans í þágu almennings. Ekki getur hann unnt neinum að sýna sjálfstætt framtak og að láta sér þannig annt um náungann. Nei, hann vill sjálfur fá vald yfir peningunum sem Björgólfur hefur eignast með vinnu og eljusemi og ráðstafa þeim að eigin vild. Peningum sem Björgólfi er bæði i ljúft og skylt að úthluta vegna þess að hann býr yfir metnaði fyrir landið sitt og framþróun þess. Hann hefur það sem íslensk yfirvöld hafa ekki, skýra  framtíðarsýn á í hvernig landi hann vill búa og er tilbúinn að leggja sitt af mörkum til að svo geti orðið. En það finnst Ögmundi ekki boðlegt, hann vill hjakka í sama gamla farinu sem er löngu orðið augljóst að virkar engan veginn og finnst að ríkið eigi að vera með puttana í öllu. Af hverju flytur hann ekki bara til Rússlands eða Kína. 

Hugsunarvilla í innflytjendamálum???

Jæja, nú geri ég sjálfsagt einhverja reiða en svona gerir bloggið mann, gersamlega ómögulegt að halda skoðunum sínum bara fyrir sjálfan sig. Og eitt er það mál sem ég hef velt svolítið fyrir mér og það er hvaða leið stjórnvöld og aðrir viðeigandi aðilar hafa valið að fara í innflytjendamálum. Þá er ég að tala um þjónustuna sem innflytjendum er boðið upp á og er að mörgu leyti góðra gjalda verð. Erum við samt ekki að ganga aðeins of langt í að auðvelda innflytjendum að aðlaga sig hér í landinu okkar. Ég hef alltaf haldið að þegar útlendingar taka ákvörðun um að flytja til nýrra landa þá sé það þeirra að aðlaga sig að viðkomandi samfélagi en EKKI að samfélagið þurfi að aðlaga sig að þeim eins og mér finnst vera orðin krafa um á svo mörgum sviðum hérlendis. Aldrei myndi Íslendingar sem flytja til annarra landa láta hvarfla að sér að fara fram á að þeirra nýja bæjarfélag, hvort sem það er Hanstholm í Danmörku eða Istanbul setji allt fram á íslensku um það sem þeir þurfa að vita. Þeir bara leggja sig fram um að læra tungumálið, að aðlaga SIG að nýja landinu. Erum við ekki bara að draga á langinn að innflytjendur aðlagi sig íslensku samfélagi með því að hlaupa svona undir rassinum á þeim. Bjóða upp á að þeir verði alltaf útlendingar í okkar landi. Sér þjóðflokkur sem alltaf verður litinn öðrum augum. Hvað ætlum við að ganga langt í þessum efnum. Ætlum við að byggja moskur og gera Íslendinga að Múslimum eða grískum rétttrúnaðarmönnum svo að blessuðum útlendingunum líði nú betur í landinu og finnist þeir vera heima hjá sér. Þeir  eru ekki heima hjá sér og það er þeirra eigið val. Ef þeir vilja ekki eða geta ekki aðlagast okkar samfélagi, nú þá verða þeir bara að fara heim aftur. Þeir komu hingað að eigin vali og örugglega ekki með það að markmiði að breyta Íslandi og gera það að sínu. Þeir komu og skuldbundu sig þannig til að gerast Íslendingar og ef þeir hafa ekki metnað í sér til að læra íslensku og að læra á íslenskt samfélag nú þá er enginn sem bannar þeim að fara. 

 

Ömmuhelgin búin :(

Hvílík forréttindi það eru að eiga litla ömmustelpu sem fær að koma í heimsókn um helgar og eyða tíma með ömmu sinni og afa og er algerlega sátt við það. Móttökurnar sem amma fær eru yndislegar, hún tekur utan um mig, klappar mér á bakið og kyssir mig. Amma!!! segir hún og klappar mér enn meira.  Hún er svo blíð, ljúf og róleg hún Kolbrún Kara mín að það er leitun að öðru eins. Hún verður tveggja ára í næsta mánuði og ég get talið á fingrum annarrar handar hversu oft ég hef heyrt hana t.d. gráta. Hún er svo sátt og sæl með lífið, sofnar glöð og vaknar glöð. Að vísu svindlar amma gamla pínu og kúrir hjá henni á nóttunni en það var alltaf mitt mottó þegar mín börn voru lítil að þau sofnuðu sátt. Svefn var aldrei neitt neikvætt eða barningur við að koma þeim í rúmið, þau vissu sem var að háttatímanum fylgdi skemmtilegur tími með mömmu, lestur, gaul og gaman. Þau höfðu líka hvert annað og sváfu jafnvel öll saman í einu rúmi og enn í dag eru þau mjög náin. Sömu seremóníu hef ég við Kolbrúnu mína, það þarf að ákveða hvar dúkkan á að lulla, velja tvær bækur og svo syngja tvö þrjú lög. Og hún er svo góðhjörtuð þessi elska að þegar amma segist svo vera þreytt og ætli núna að lulla, þá kyssir hún mig og fer svo að sofa. En helgin var vægast sagt frábær, ekki spillti fyrir dásamlegt veðrið á laugardagsmorgninum. Við vorum komnar út um hálfníu og vorum úti í einn og hálfan tíma. En mín var samt ekki búin að fá nóg he he. Eftir að hafa verið inni í u.þ.b klukkustund þá opnaði mín útihurðina og ætlaði út, á sokkabuxum og bol. En nei, hún sá að sér, sneri við í dyrunum sótti húfuna sína og setti hana á kollinn og þá var mín fær í flestan sjó. Ég gat ekki annað en leyft henni að príla yfir þröskuldinn og út þó fáklædd væri. Hún var svo ánægð með sig. Þarna sprangaði hún um á stéttinni svo ánægð yfir að hafa munað eftir húfunni, húfan sú bjargaði sko öllu. Það var þreytt dama sem lagði sig um hádegisbilið þennan laugardag og svaf til klukkan hálffjögur.... og amma líka. Kolbrún er ekki mikið fyrir sjónvarp eða barnaefni en Skoppu og Skrítlu getur hún horft á endalaust, það er eitthvað við framsetningu þeirra sem heillar hana gjörsamlega og Lúsí finnst henni algert undur. Afi fór svo út með dömuna á sunnudagsmorgninum svo amma gæti ryksugað. Það tæki er henni ekki vel við og miklu betra að skoða gogg gogg með afa á meðan. En það voru fleiri gestkomandi á Fellsenda þessa helgina, nefnilega hún Skotta. Skotta er hundurinn hennar Kolbrúnar og þvílík sæla fyrir hana að komast í sveitina og fagnaðarfundir þegar hún og Moli hittast. Brúnó uppveðrast ekki eins enda blöskrar honum ólátagangurinn í hinum tveimur og er sífellt að skamma þau og reyna að siða þau. Þau láta sér fátt um finnast og láta bara eins og þau sjái hann ekki. Það eru gríðarleg forréttindi að geta hleypt hundunum frjálsum út bara þegar þeim sýnist. Hér er enginn sem þau mögulega  gætu truflað þar sem þetta er eini bærinn á svæðinu, köllum þetta stundum heimsenda. En mamma og pabbi voru svo komin upp úr hádegi að sækja dúlluna sína og það voru fagnaðarfundir. Í næsta mánuði er svo von á barnabarni númer tvö frá yngsta syninum og ég get ekki beðið. Fæðingin hefur tvisvar farið af stað en í bæði skiptin tókst að stoppa það með lyfjum svo ætli krílið láti ekki svo bíða eftir sér á endanum. Ég á nú eftir að fá að stela þeirri dömu líka vonandi.

Útópía um draumalandið Ísland.

Árið er 2025, vorið er í nánd og fyrstu farfuglarnir eru farnir að láta í sér heyra í morgunsárið. Ég er enn búsett í Hvalfjarðarsveit en er ekki nema augnablik að skella mér til Reykjavíkur sem þjónar sem aðal þjónustusvæði sveitarinnar. Sundabrautin breiðir úr sér í öllu sínu veldi, fjögurra akreina vegur byggður úr nýju slitsterku efni sem ekki þarfnast mikils viðhalds. Vegagerðin er orðið eitt stærsta og mikilvægasta fyrirtæki landsins og mikil ásókn í eigendaaðild á þeim tíu árum sem liðin eru síðan hún var seld til einkaaðila. Reykjavík hefur breyst í nokkurs konar miðstöð atvinnu og þjónustu en fólkið kýs að búa utan við aðal athafnasvæðin og hefur komið sér fyrir allt í kring í um 100 km. radíus um borgina. Gríðarstórt nýtískulegt sjúkrahús trónir yfir borginni og skapar fjölda starfa og annar fullkomnlega eftirspurn þrátt fyrir sívaxandi fólksfjölda. Svokölluð menntasetur eru staðsett víða um borgina og þar búa og starfa námsmenn landsins. Samgöngur frá útstöðunum eru hraðar og góðar og ekki er mikið um einkabíla í borginni þar sem fólkið kýs að nota almenningssamgöngurnar. Svokallaðir hraðbílar keyra helstu stofnbrautir á hálftíma fresti til borgarinnar frá öllum útstöðunum og þar skiptir fólk yfir í litla þægilega vagna sem flytur það á áfangastað. Nú er ekki lengur þörf á að landsbyggðarfólk þurfi að flytja sig á höfuðborgarsvæðið til að geta séð sómasamlega fyrir sér og sínum. Því um land allt hafa verið byggð svipuð þjónustusvæði þar sem allt er til staðar sem þarf. Opinberar stofnanir hafa þar sínar útstöðvar svo fólk þurfi ekki að leita til Reykjavíkur eftir nauðsynlegri þjónustu. Bankarnir og fjármálafyrirtækin starfrækja einnig hluta af sínum fyrirtækjum þar og útvega þar með hæfileikaríku fólki vinnu við hæfi í sinni heimabyggð. Um allt land hafa vegirnir verið lagaðir að þörfum nútímaþjóðfélagsins með göngum, brúm og breikkun á vegum og samgöngur á milli lágmarkaðar á þann hátt. Hraðbílar ganga einnig þar til miðstöðva landshlutanna og skólarnir eru hágæðaskólar þar sem framtíðarsýn er höfð í fyrirrúmi og hönnunar- og skipulagsstofur eru í hverri miðstöð. Verslun blómstrar í minni bæjunum þar sem mikið er um sumarhús og aðra frístundabyggð og uppbygging þjónustu hvers bæjar fer eftir eðli afþreyingar og atvinnu sem þar er boðið upp á. Fiskvinnslan blómstar sem aldrei fyrr þar sem flutningskostnaður er nú í lágmarki með svona mikilli styttingu vegalengda og í hverjum landshluta er fyrirtæki sem byggir afkomu sína á sjávarútvegi. Bændur anna varla sífellt aukinni eftirspurn eftir lífrænni heimaframleiddri vöru eins og grænmeti og mjólk og sérútbúnir bílar sjá til þess að vara þeirra komist ávallt fersk og ný á borð landsmanna. Skyr hefur slegið í gegn sem útflutningsvara sökum hollustu þess og íslensk hugbúnaðarfyrirtæki hafa áunnið sér traust og skapað sér gott orð erlendis og nú eru þau á víð og dreif um landið. Atvinnuleysi er ekki til lengur og Ísland er orðið eitt eftirsóttasta land í heimi hjá ferðamönnum eftir að við snerum við á þeirri braut að drita niður húsum á hverjum gróðurblett landsins en nýtum í staðinn gömlu rómantísku húsin úti á landi. Ísland er land tækifæranna ef við bara gætum komist sómasamlega um. 

Sunnudagslærið komið ofan í maga!

Ég hef löngum talið mig vera nútímakonu en samt eru vissar hefðir sem ég get ekki verið án. Hefðir sem minna mig á æsku mína og það sem ólst upp við á Siglufirði. Mamma var sjómannskona þannig að hún var mikið ein með okkur sex elstu systkinin en aldrei varð maður var við að hún teldi það neitt eftir sér. Ein af hefðunum sem ég stal frá henni er sunnudagslærið, með sósu, brúnuðum, Ora baunum og öðru góðgæti. Ég veit fátt yndislegra en að fá liðið mitt hingað í mat um hádegið. Svo bara afslöppun það sem eftir er dagsins. Bíltúr ef til vill en annars bara að njóta þess að vera heima í friði og ró. Einhvern tíma skrifaði ég um uppvaxtarárin mín á Sigló og hverslags paradís sem manni fannst staðurinn vera. Ævintýrin voru endalaus og margt var brallað sem ungar mæður myndu fórna höndum yfir í dag. Við vorum úti frá morgni til kvölds og eina leiðin fyrir mömmu til að ná okkur inn í mat var að fara út í eldhúsglugga með bjölluna sína og hringja inn matinn af öllum lífs og sálarkröftum.

Við bjuggum á snjóflóðasvæði og vetur eftir vetur voru stórir tréhlerar settir fyrir svefnherbergisgluggana okkar þannig að herbergin voru myrkvuð stóran hluta vetrar. Ég man eftir tveimur snjóflóðum með bæði féllu sama dag, þann 19. des. með árs millibili. Og hvílíkt ævintýri þetta var fyri 7ára krakka vitleysinga. Við fengum sko að fara á háhest. Já, björgunarsveitirnar tóku okkur á axlirnar og báru okkur niður í bæ og heim til ömmu. Þar fengum við að sofa á vindsængum í stofunni sem var ekkert smá spennandi því að amma átti sko sjónvarp. Hvað gat verið betra en það. Töluverð leið var fyrir okkur í skólann en leiðirnar sem hægt var að fara voru óþrjótandi. Við þræddum gömlum síldarbryggjurnar, útbjuggum okkur afdrep í gömlu síldarbrökkunum sem enn stóðu þá og þvældumst um í gömlu síldarverksmiðjunum, Rauðku og Gránu. Snjór var alltaf nægur fannst manni í minningunni og að stökkva niður af húsþökum var sko mikið sport. Eftir að snjóflóðið féll á Leikskála, leikskóla bæjarins og bar hann næstum út í sjó, þá var gríðarlega spennandi að fara þangað í fjársjóðsleit. Eitt af því sem situr í minningunni um það sem fannst var ZAMARIN. Framan á bréfinu var glas með freyðandi vökva í og við sungum hástöfum: "Við fundum drykk, við fundum drykk". Þetta var frábær tími og vinirnir fjölmargir og maður gat endalaust fundið upp á einhverju nýju að bralla. Þá var ekki talið eftir sér að labba hálftíma leið í skólann, heim aftur í hádeginu og aftur í skólann klukkan eitt. Mamma og pabbi eignuðust Datsun þegar ég var tólf ára og var það fyrsti bíllinn í okkar eigu og ekki saknaði ég þess. Það er einna helst þegar veður voru virkilega slæm að maður snapaði sér far í skólann, með annað hvort gamla skólastjóranum eða kennara sem báðir bjuggu á móti okkur og aldrei var það neitt vandamál. En svo fór í í burtu 16 ára til að hefja nám við Verslunarskóla Íslands og kom ekki aftur og þá einungis í skamman tíma þegar ég eignaðist frumburðinn árið 1985. Fljótlega fluttum við til Ólafsfjarðar og ég kom ekki aftur á Sigló neim sem gestur fyrr en árið 1995 sem var gríðarlegur snjóavetur. En þetta var nú bara smá nostalgía um bæinn minn eftir að hafa dvalið þar í síðustu viku. Love Bylgja

Of seint í rassinn gripið!!!

Kristján Möller talaði fjálglega um það í fjölmiðlum á dögunum hversu miklu meira væri nú eytt í vegagerð og samgöngubætur heldur en áður. Það er vissulega góðra gjalda vert og ég tel að við höfum verið heppin að fá hann sem samgönguráðherra í núverandi ríkisstjórn og ekki hægt þar að hengja bakara fyrir smið. Hann tekur við vægast sagt illa reknu búi þar sem metnaðarleysi hefur ráðið för og framtíðarsýn á íslenskt samfélag hefur algerlega skort. Við erum áratugum á eftir í nauðsynlegri framþróun vegakerfisins og erum heldur betur að bíta úr því núna. Fyrrverandi ríkisstjórnir ættu að skammast sín fyrir framtaksleysið og fjársveltið sem þeir leyfðu sér að bjóða okkur upp á þegar til vegagerðar kom. Að vera enn að keyra malarslóða sem þessir blessuðu menn kalla vegi nær náttúrulega ekki nokkurri átt á 21. öldinni. Að vera með vegakerfi sem svipar til vega annarra landa fyrir heilli öld síðan töldu þessir háu herrar fullgott fyrir okkur. Og nú er það svigrúm sem hefði gefist til úrbóta löngu uppurið. Um allt land er orðin alger nauðsyn að bæta vegakerfið en það er dýrt og ekki hægt að gera allt í einu. Að þeir skyldu leyfa þessu að fara svona er ófyrirgefanlegt og ég velti fyrir mér hversu mörgum mannslífum þarf að fórna fyrir slóðahátt þeirra á þeim tíma sem þeir fóru með stjórn þessara mála. Og nú erum við runnin á rassgatið með vegagerð eins og svo margt annað og fólk þarf að gjalda fyrir það með lífi sínu eða heilsu. Að þjóð sem státar af einni mestu bílaeign í heimi eigi ekki til mannsæmandi vegi fyrir alla þessa bíla er fáranlegt. Þetta er staðreynd sem hefur lengi verið vitað um og kristaltært að svona ættu þessi mál eftir að þróast. Svo þessir menn hafa enga afsökun og ég öfunda ekki Kristján að eiga eftir að ráða fram úr þessum málum.

Engin tvöföldun í bráð

Mamma og flókamyndirnar hennar

 

Mátti til með að setja hér inn mynd sem sýnir brotabrot af því sem mamma er að gera nú þegar ég er komin heim frá Sigló. Brunaði suður til að geta fengið að hafa barnabarnið yfir helgina, hana Kolbrúnu Köru. Það voru tveir glaðir hundar sem tóku á móti mér við heimkomuna og skömmu síðar bættist sá þriðji við, einnig kominn í helgarpössun. Elskar að koma í sveitina og skrattast úti eins og hún vill. Kötturinn lætur sér fátt um finnast eins og við er að búast, rétt opnaði annað augað. Mikið er nú yndislegt að eiga dýr engin hætta á að maður verði einmana með svo góða félaga. En góða helgi kæru bloggvinir og allir hinir. Er farin að dekra við ömmubarnið.

Blogg um myglusvepp á Keilissvæðinu

Af minni alkunnu snilld þá tekst mér nú engan veginn að biðja hann Eyþór um að vera bloggvinur minn en ég rakst á bloggið hans þar sem hann fjallar á skipulegan hátt um myglusveppinn þarna og hvað er verið að gera til úrbóta í þeim málum. Gleður mig mikið að einhverjir taki þessi mál loks alvarlega enafgreiði  þetta ekki bara sem mýtu eða taugaveiklunarhjal. Ímynda mér  að blessaðar íbúðirnar hafi nú ekki haft gott af því að standa auðar og ókyntar á okkar kalda landi. Ef þar frostsprakk svo líka ja, þá er nú aldeilis búið að búa til kjöraðstæður fyrir sveppinn að vaxa í þegar hiti er kominn aftur á íbúðirnar, svo fyrir mitt leyti þá tek ég þessum útskýringum að um galla í einangrun hafi verið að ræða með dálitum fyrirvara. En hér er slóðin á Bloggið hans Eyþórs. Endilega kíkið á þetta og sýnum honum stuðning í þessari baráttu.

http://eythorgud.blog.is